25 lat minęło jak jeden dzień - szczypta przemyśleń na ćwierćwiecze życia :)

25 lat minęło jak jeden dzień… I właśnie dzisiaj, z tej okazji, chciałabym napisać tutaj kilka przemyśleń, jak też tak naprawdę złożyć sobie samej życzenia w dniu, w którym stuka mi tak zwane ćwierćwiecze. Często śmieję się, że co roku obchodzę swoją osiemnastkę, tylko już któryś raz z rzędu. Jednak liczba 25 to taka bardziej okrągła rocznica, to dzień, w którym mogę na chwilę spojrzeć wstecz, zastanowić się nad tym, jak wyglądało moje życie i jednocześnie pomyśleć, co jeszcze na mnie czeka i co mogę zrobić, by spełnić swoje te nawet najmniejsze i najbardziej błahe marzenia. Chciałabym więc w tym krótkim wpisie, zabrać Was, moi Drodzy Czytelnicy, trochę jakby do wehikułu czasu i własnych przemyśleń…

 1. Wspomnień czar

     Gdy patrzę wstecz, widzę siebie jako małą dziewczynkę, która uwielbiała bawić się lalkami, przebierać je, czesać, jaka kochała kolekcjonować torebeczki (i co zostało mi do dzisiaj), jaka to miała naprawdę udane dzieciństwo. Jedynymi troskami było to, by nauczyć się wierszyka do szkoły, rozwiązać zadanie z matematyki czy też zrozumieć czasownik „to be”, albo też posprzątać swój pokój czy już później, gdy urodził się mój młodszy brat – zająć się rodzeństwem. Potem przyszedł czas na kolejne etapy edukacji, okres gimnazjum, liceum, gdy tu zaczęły się już wybory, co dalej chciałabym robić w życiu. Tak też padło na… matematykę, który to wybór przez długi czas wydawał mi się nie do końca przemyślany, lecz teraz śmiało mogę stwierdzić, że mimo wszystko go nie żałuję.

     To 25 lat pełne było też różnych ludzi, znajomości, zauroczeń czy chwili, kiedy wydawało mi się, że odnalazłam prawdziwą miłość. Niektórzy ludzie przychodzili, inni odchodzili, zmieniali się znajomi, przyjaciele czy tak zwane – obiekty westchnień – ot, zwykłe życie, równie zwykłej dziewczyny. Za pewnymi relacjami czasami tęsknię, pewnej jednej wciąż nadal gdzieś głęboko w środku mi brakuje, bo jej koniec zburzył wszelkie fasady planów, jakie powoli się tworzyły, tak jakby dla drugiej strony nigdy nie miały znaczenia, gdy inne z kolei rozeszły się w taki sposób, że obecnie uważam, iż wyszło to na lepsze, gdy jeszcze inne dobrowolnie powoli od siebie odsuwałam, wyznając zasadę, że nie warto ciągnąć relacji, które nie są najzwyczajniej w świecie „zdrowe”.

     W swoim tak naprawdę dość krótkim życiu, spotkało mnie wiele cudownych chwil, których naprawdę mi nie brakowało takich jak np. okres studiów, który wspominam najmilej i nie mam tutaj na myśli nauki, a ludzi, jakich poznałam i jacy wciąż są moimi przyjaciółmi, na których wiem, że mogę liczyć – nieważne, że wielu z nas mieszka teraz w różnych częściach Polski – to wiem, że są, jeśli tego potrzebuję i wzajemnie – ja także zawsze dla nich będę.
     Jednak zdarzyły się także wielkie rozczarowania – a czasami nie potrzeba ich wielu, by człowiek na jakiś czas stracił wiarę w ludzi, w uczucia i w to, że kiedyś nadejdzie lepsze jutro. Są więc takie chwile, jak ta – cieszę się, że kończę dzisiaj tak okrągłą rocznicę swoich urodzin, mimo że w serduszku pozostaje lekki żal, że może nie do końca tak wyobrażałam sobie ten dzień… Lecz przeszłość trzeba w końcu zostawić za sobą i zacząć na nowo żyć, bo zapewne jeszcze wiele rozczarowań czeka na mojej drodze – jedne większe, inne mniejsze – ale trzeba stawić im czoła i po prostu w końcu zapomnieć, bo szkoda by było za kolejne 25 lat obudzić się z myślą, że czekając na jakiś „cud”, ominęło mnie tak wiele cudownych sytuacji i zapewne też cudownych ludzi.

    To, o czym jeszcze chcę wspomnieć, rozmyślając o minionych latach to blog – miejsce, które powstało, gdy raptem zdałam maturę, mając 19 lat. Jak zatem możecie łatwo wykalkulować – już niebawem, bo dokładne 29 maja, to miejsce kończyć będzie swoje szóste urodziny – na pewno z tej okazji przygotuję dla Was pewne niespodzianki takie jak m.in. konkursy. Blog był i wciąż jest miejscem, które sprawia, że ta codzienność nabiera barw. To miejsce, dzięki któremu jeszcze nie wpadłam w totalną rutynę życia, jaka wyżerałaby ze mnie całą energię i chociaż wiem, że zaniedbałam swój Chaos myśli, to ciągle staram się na nowo go tutaj „ożywić”.
    Znowu czytam i sprawia mi to niezwykłą frajdę, znowu recenzuję – nadal nawet nawiązując współprace recenzenckie, znowu piszę też swoje teksty, chociaż sporo z nich trafia póki co do tak zwanej szuflady. Pisanie to nieodłączna część mnie i wiem, że jednocześnie to dzięki niemu nawet gdy w ciągu tych swoich 25 lat spotkały mnie cholernie mocne rozczarowania, to właśnie pisanie pomagało mi przetrwać. To kartki papieru najbardziej rozumiały moje emocje, to im mogłam zwierzyć się z tego, czego nie mówiłam nawet najbliższym… Dlatego blog i cała ta moja pasja – to coś, co miało duży wpływ na mnie, na ukształtowanie we mnie takiego, a nie innego człowieka.

Stąd też to 25 lat minęło zdecydowanie za szybko, jak to się właśnie często mówi – niczym jeden dzień, a jednocześnie kryje w sobie tak wiele wspomnień, uczuć, pozytywnych chwil, ale też czasami tych smutnych momentów – bo takie po prostu jest samo życie. 

 2. Co sobie sama życzę?

    Wiecie, Moi Drodzy, bo najlepsze są życzenia dla siebie od samej siebie, a może nawet bardziej dokładniej mówiąc: to nadanie sobie celów, jakie chce się osiągnąć zanim przekroczy się kolejną, magiczną cyferkę, teraz już coraz usilniej zbliżając się do końcówki „-ści”… :D

Życzę więc sobie przede wszystkim zdrowia – to klasyczne życzenie, ale bardzo ważne, chociaż często o tym zapominamy. Jednak człowiek zdrowy to taki, który może nakładać na siebie kolejne wyzwania, może dążyć do innych wartości, może po prostu spełniać swoje marzenia. Życzę więc sobie, by to zdrowie mnie nie opuszczało, bo bez niego ani rusz z czymkolwiek innym.

    Życzę też sobie tego, bym potrafiła w końcu zamknąć pewne rozdziały – bo chociaż czasem wydaje mi się, że już to zrobiłam, to przez jakąś małą szczelinę w drzwiach wspomnień przedziera się to, co już dawno powinno być zakopane gdzieś głęboko w głowie. Jednak to właśnie moment, by nie marnować więcej chwil na rozmyślanie, a jedyne, co można zrobić to zaakceptować taki bieg rzeczy.

    Życzę też sobie spełnienia swoich marzeń i celów – tego, bym może w końcu odrzuciła na bok swój słomiany zapał i napisała książkę, o jakiej od zawsze marzę bądź chociażby zbiór opowiadań czy też tomik poezji – bo zarówno sporo prozy, jak i poezji przewija się ostatnio przez moje notatki. Chciałabym znaleźć w sobie tyle siły i motywacji, by te wszystkie pomysły po prostu zrealizować, bo kiedy, jeśli nie teraz?

    Życzę też sobie, bym realizowała się w pracy, bym znalazła ten swój jedyny „cel” – póki co jestem tak zwanym korposzczurkiem, praca jaką wykonuję podoba mi się, jest ciekawa, a ludzie, których tam poznałam, są naprawdę świetnymi osobami, ale wciąż szukam, wciąż myślę, czy to właśnie "to", czy może chciałabym spróbować czegoś nowego – wierzę, że kolejne miesiące przyniosą mi odpowiedzi... A w zasadzie, że sama spróbuję je odnaleźć.

    A na koniec… życzę sobie tego, bym czuła się najzwyczajniej w świecie szczęśliwa. Bym nadal miała wokół siebie kochającą mnie rodzinę, cudownych przyjaciół oraz… bym odnalazła w końcu tą prawdziwą „bratnią duszę”, a nie tak, jak mi się wydawało – jedynie iluzję miłości. Bo prawdziwa miłość doda szczyptę do tej już pełni szczęścia, której każdy, a więc i ja, z nas pragnie.

Dziękuję Wam, jeżeli dotrwaliście do końca tego wpisu i tym samym chciałabym jeszcze w dniu swoich urodzin podziękować Wam, Drodzy Czytelnicy – za to, że byliście ze mną przez te prawie 6 lat mojego pisania. Od tych początkowych postów, których aż sama wstydzę się czytać, poprzez wszystkie te recenzje, muzyczne wpisy, przemyślenia, własną twórczość, aż do teraz – do okresu, gdy tak Was zaniedbałam myśląc, że moje życie ma się kręcić wokół jednej osoby, co nie było tego warte… Dziękuję i mam nadzieję, że jeszcze przez jakiś czas będę Was mogła tutaj „męczyć” swoim pisaniem, o! :)