Jak to jest z tym studiowaniem? - czyli cienie życia studenta

Jak to jest z tym studiowaniem?

Grudzień. Wszędzie rozbrzmiewają świąteczne piosenki, wystawy sklepowe już od dawna lśnią blaskiem światełek i innych różności, nawet i śnieg prószy co jakiś czas, a gdzie nie spojrzysz - tam czujesz już święta. Jednak jest jedno takie miejsce, gdzie tego klimatu nie ma. Tak, to właśnie Twoja uczelnia. Budynek, w którym przyszło Ci spędzić kilka dobrych lat życia. Miejsce, na które sam/sama dobrowolnie się zdecydowałeś/aś. To właśnie ona zapewnia Ci świetną rozrywkę na te grudniowe wieczory, podczas których mógłbyś robić mnóstwo przyjemniejszych rzeczy. No ale po co, skoro przecież kolokwia się same nie napiszą, a późniejsza sesja - nie zda. Do wszystkiego trzeba się mniej lub więcej przyłożyć, by zobaczyć efekty - chociaż kto wie, czy powalające, czy jedyne takie, by móc przebrnąć na następny semestr. I nieważne, że tak naprawdę ten materiał na nic nie przyda Ci się później w życiu. Musisz to przejść, bo trzeba. I kropka. 

       Zapomniałam, jak to jest pisać swoje przemyślenia do momentu, gdy w końcu przełamałam zbyt długo trwającą przerwę tekstem o współpracach recenzenckich. Zebrał on naprawdę sporą ilość wyświetleń oraz Waszych komentarzy, na które swoją drogą mam ochotę odpowiedzieć, ale to w swoim czasie - może w święta uda mi się to wszystko nadrobić. Dlatego też stwierdziłam, że muszę robić to częściej, to znaczy pisać dla Was takie moje, nazwijmy to - felietony. Szczególnie, że naprawdę sporo rzeczy w tym dzisiejszym świecie wręcz woła, by zwrócić na nie swoją uwagę i nieco rozwinąć temat.
     Tym razem chciałabym podzielić się z Wami kilkoma swoimi przemyśleniami odnośnie cieni studiowania. Jednocześnie myślę, że niebawem udostępnię zatem inny tekst - blaski studiów. Bo w końcu wszystko ma zarówno swoje plusy, jak i minusy. Dzisiaj jednak skupmy się na tych drugich, bo frustracja sięgnęła zenitu.

1. Albo nie ma niczego, albo nagle wszystko w tym samym czasie 

   Odkąd pamiętam, każdy semestr był dosyć schematyczny, wyłączając kilka, pojedynczych przypadków. Początek października i część listopada to taka lekka sielanka. No wiecie, dopiero zaczyna się poznawać dany materiał, jakoś trzeba się z nim oswoić. Potem jednak nagle wykładowca zaczyna sobie przypominać, że to przecież czas ucieka, sesja tuż tuż, no bo święta idą, a jak dobrze wiemy, po świętach - egzaminy. No to może wypadałoby zrobić jakieś kolokwium? - myśli sobie taki wykładowca. I wszystko byłoby fajnie, gdyby myślał tak tylko jeden. Ale nie - nie ma tak pięknie. O kolokwiach nagle myślą wszyscy. W tym samym czasie. No bo jak się bawić, to się bawić, nie?
      Nie wiem jak to jest na innych uczelniach, ale myślę, że dosyć podobnie. Najczęściej to własnie koniec listopada i w zasadzie połowa grudnia, tuż przed świętami, to czas najbardziej znienawidzony przez studentów. Czuje się już nieco świąteczny klimat, ale nie można sobie pozwolić na chillout, bo to właśnie wtedy następuje wysyp kolosów. Oczywiście nie można zapomnieć o tym, że student, jak to student, chociaż obiecuje sobie często, że będzie się uczył od początku semestru, to tak naprawdę już wtedy dobrze wie, że mówiąc takie rzeczy sam siebie oszukuje. Nie, nie będzie się uczył od początku (no dobra, z wyjątkiem pewnie jakiś sporadycznych przypadków, które nie mają życia poza nauką :v), a zacznie zaglądać do książek dopiero wtedy, gdy grunt będzie palił mu się pod stopami. No i cóż - pojawi się lekka panika, wyrzucanie sobie, że od następnego semestru będzie się uczyć na bieżąco (uwierzcie mi - nie, nie będzie). Ale koniec końców - zdać trzeba, więc jakkolwiek ciężko by nie było, student weźmie się w garść. Chociaż poleci przy tym trochę "łaciny" na ten "durny" przedmiot, to jakoś trzeba będzie przez niego przebrnąć.
     

2. Topologia? Teoria miary? A może do tego wszystkiego przestrzeń Hilberta? - tak, z pewnością przyda mi się to w życiu

    Ten punkt będzie pisany nieco z mojej perspektywy - czyli studentki matematyki. Wiecie, sporo już na tych studiach licencjackich miałam. Zdarzały się przedmioty łatwiejsze, jak i te, które spędzały sen z powiek. Były takie, które w jakimś stopniu ciekawiły i te, których najchętniej od razu by się pozbyło, bo nie wnosiły niczego twórczego do życia. Miałam nadzieję, że na magisterce będzie inaczej. Ciekawiej. Jakoś bardziej... życiowo. Może też nauczę się czegoś przydatnego. Dowiem się naprawdę ważnych spraw z zakresu finansów i ekonomii, bo w końcu tę specjalizację wybrałam na licencjacie (a dostałam z jej zakresu wtedy niewiele) i zamierzam wybrać przy okazji magisterki. Ale wiecie co? Przeliczyłam się. Bo przecież cholernie interesuje mnie to, jak wygląda wnętrze zbioru domkniętego w topologii dyskretnej czy też fakt, jak określamy funkcjonał w przestrzeni Hilberta, a może do tego policzenie całki względem miary Lebesque'a odmieni moje życie. Nie, nie odmieni. Sprawi jedynie, że przez bite kilka dni będę rozpaczać nad listami zadań, próbując jakoś je zrozumieć tylko po to, by zdać. A potem jeszcze szybciej zapomnieć i nigdy więcej nie wykorzystać tego w realnym życiu.
    Myślę, że nie tylko u mnie wygląda to tak, że kiedy uczycie się jakiś przedmiotów, to często zadajecie sobie pytanie: a po co mi to jest? Zastanawiacie się, co wnosi do Waszego życia dana wiedza, której pewnie i tak nigdy nie wykorzystacie. Bo nie wierzę w to, że będę kiedyś jeszcze udowadniała, że dany zbiór jest mierzalny, skoro wcale nie kręci mnie dalsza droga naukowa i robienie doktoratu. Ale to jest właśnie paradoks studiowania - wybierając dany kierunek często nakręcamy się na to, że dowiemy się wielu fajnych, przydatnych potem do wykonywania danego zawodu, rzeczy. Ostatecznie jednak równie często dostajemy rozczarowanie, nieprzespane noce i zjedzone nerwy na coś, co tak naprawdę nie zmieni naszego życia na lepsze. A jeszcze zabawniejsze jest to, że dobrowolnie zgotowaliśmy sobie taki los.

3. Kolokwia i egzaminy pisemne to za mało? Zróbmy sobie jeszcze ustne! 

     Kolejny z punktów pewnie w sporej mierze znowu będzie związany z moim studiowaniem, chociaż myślę, że dotyczy też wielu, innych kierunków. Kiedy już jakoś przebrniemy przez szereg zaliczeń, dzięki którym zostaniemy dopuszczeni do egzaminu, a później uda nam się zdać ten niewdzięczny test i mamy nadzieję już na chwilę wytchnienia, przypominamy sobie, że czeka nas przecież jeszcze jedno przejście - egzamin ustny. O ile na kierunkach bardziej humanistycznych nie widzę w tym niczego specjalnego, o tyle na matematyce, zadziwiało mnie to od pierwszego roku. I za każdym razem przeklinałam w myślach to, że muszę uczyć się tej głupiej teorii tylko po to, by zostać dopuszczonym do następnego semestru. Parodia.
      Ten, kto wymyślił egzaminy ustne, już sam w sobie chyba lubił stresować ludzi. Bo powiedzmy sobie szczerze, ale myślę, że mało kto, cieszyłby się na myśl o byciu twarzą w twarz z wykładowcą i odpowiadaniu na jego pytania. Nie mówię oczywiście o obronie pracy dyplomowej - to inna kwestia i jak najbardziej trzeba umieć jakoś opanować nerwy prezentując swój temat - ale żeby co semestr użerać się z pytaniami teoretycznymi? Nonsens. Jednak moja matematyka ma to do siebie, że mogę znać teorię, potrzebną do zrobienia zadania, dzięki czemu bez problemu zdam egzamin pisemny, ale to nie wystarcza, co to, to nie. Muszę przecież KONIECZNIE umieć ZACYTOWAĆ słowo w słowo dane TWIERDZENIE, DEFINICJĘ, czy inne badziewie, a jeszcze lepiej - powinnam umieć dane twierdzenie UDOWODNIĆ. Inaczej co? Inaczej - pa pa, uczelnio. Osobiście nie widzę sensu w uczeniu się teorii, którą i tak zapomnę równie szybko, gdy tylko przejdę dany egzamin. I chociaż wiem, że czeka mnie to także przez najbliższe dwa lata, to za każdym razem tak samo mnie frustruje wizja ślęczenia nad twierdzeniami, dowodami, lematami i innymi cudami.

     Tym samym przechodzę już do końca tego nieco ponurego wpisu i sama wracam do moich zadanek. Jakkolwiek mówiłabym, że mi się nie chce, że to bez sensu, to i tak zrobię wszystko, by zdać kolokwia jak najlepiej. Bo moja ambicja mi na nic innego nie pozwala. ;)
        Niebawem pojawiają się tutaj wyniki KONKURSU - postaram się je opublikować w sobotę, równo po trzech dniach od zakończenia. Jak pisałam na fanpage'u - wszystkie Wasze odpowiedzi są świetne, dlatego trudno będzie mi wskazać tylko dwóch zwycięzców. Ale jak mus, to mus. Póki co - trzymajcie się!

Lista zadań nadal czeka, jedynie lekko dotknięta - bo przecież już na początku mózg odmówił posłuszeństwa. A Ty zamiast próbować dalej, irytujesz się na swoje studia i zastanawiasz, po co zgotowałeś sobie taki los. Zamiast więc nauki, klepiesz artykuł, co by nieco ostudzić swoje emocje, chociaż czas ucieka, a terminy kolokwiów zbliżają się nieubłaganie. I chociaż czujesz się nieco lżej, bo wyrzuciłeś/aś negatywne emocje, to i tak za moment wrócisz do książek, do tych wszystkich zdań i będziesz robił wszystko, co w swojej mocy, by jakoś je pojąć. Będziesz warczeć, że to Ci się nigdy nie przyda w życiu, że po co masz to zapamiętać, skoro równie szybko zapomnisz, ale zaciśniesz zęby i będziesz próbował. A dlaczego? Bo dobrze wiesz, że możesz narzekać, marudzić ile wlezie, ale przecież to wszystko jest na TWOJE WŁASNE ŻYCZENIE. Więc skoro wpakowałeś/aś się w to bagno, które Cię irytuje, to Twoja ambicja i tak usilnie ciągnie Cię do przodu. Więc do roboty, Drogi Studencie/Droga Studentko...