Jak wiele cierpień jest w stanie unieść jedna osoba? - czyli recenzja książki "Oddychając z trudem".

Autor: Rebecca Donovan
Tytuł: Oddychając z trudem
Seria: Oddechy (tom II)
Wydawnictwo: Feeria
Liczba stron: 542
Ocena: 5/6

      Ostatnia recenzja jaka pojawiła się na blogu, związana była pierwszym tomem  z serii "Oddechy", którą napisała Rebecca Donovan. Moje wrażenia po przeczytaniu tamtejszej książki były dość mieszane, jednak postanowiłam sięgnąć po kolejną część (szczególnie zachęciło mnie do tego parę ostatnich rozdziałów). Stąd dzisiaj chciałabym zaprosić Was na recenzję "Oddychając z trudem". Nie sposób jednak wspomnieć już na początku, że niestety autorka po raz kolejny dostarczyła mi wielu sprzecznych uczuć podczas czytania i zaczęłam się zastanawiać czy jej sposób polega na tym, by stopniować wrażenia. Krótko mówiąc: najpierw sprawia, że historia specjalnie nie zachwyca, po czym im dalej się czyta, tym bardziej zagłębia się w te wszystkie wydarzenia, aż na końcu... no właśnie - znowu ma się chęć na więcej i pragnienie sięgnięcia po kolejną część. Zanim więc przejdę do konkretów, chcę Was poinformować, że recenzja może zawierać zdania spoilerujące pierwszą część, więc jeśli jeszcze jej nie czytaliście, sami decydujecie, czy chcecie przeczytać o kolejnej.

Czytaj dalej...

"Still love - czyli niedzielna piątka" - tym razem trochę o cytatach...

     Kiedyś zapowiedziałam, że co jakiś czas będę powracać tutaj z wpisami z serii "still love - czyli niedzielna piątka", w których opisywałam swoich ulubieńców z różnych kategorii. Nie udawało mi się to tak często, jakbym chciała, niestety, ze względu na wiele czynników, które ograniczają mój niedzielny czas (a szkoda, bo wiem, że ta seria była naprawdę często czytana). Jednak od paru dni nachodziła mnie myśl na temat, który idealnie wpisałby się właśnie w tą niedzielną piątkę. 

     Jak nie trudno zauważyć, bo w końcu chyba aż za bardzo podkreślam ten fakt: uwielbiam literaturę i wszystko co z nią związane - zarówno czytać książki, jak i pisać własne opowiadania czy wiersze (chociaż z tymi drugimi bywa różnie i nieco ciężej, w sumie pierwsze też od pewnego czasu nie funkcjonują, trzeba to naprawić, zdecydowanie). Co się z tym wiąże, to... mnóstwo pięknych cytatów, jakie znajduję w wielu czytanych przeze mnie lekturach. Jedne zapadają mi w pamięci na dłużej, inne na krócej, ale każde z nich są wyjątkowe i niosą ze sobą często drugie dno. 

       Dlatego dzisiaj chciałabym zaprosić Was na piątkę (na pewno nie ostatnią o tej tematyce) swoich ulubionych cytatów z różnych książek. Oprócz oczywiście zacytowania jakiegoś fragmentu, opiszę pokrótce z jakiej książki pochodzi, dlaczego akurat ten, jak i może króciutko spróbuję go zinterpretować, dodać coś od siebie. Stąd - zapraszam do czytania poniższych punktów (kolejność przypadkowa).

Czytaj dalej...

Czy ekranizacja książki jest w stanie dorównać samej lekturze? - czyli kilka słów o filmie "Love, Rosie."

 

    Jakiś czas temu postanowiłam dodać do bloga kolejną zakładkę, otóż: recenzje filmów. Jednak wyszło, jak wyszło, że pojawiła się do tej pory tylko jedna, w której opisywałam swoje wrażenia po obejrzeniu "Nostalgii Anioła". Może pomysł z zaczynaniem  takiego działu nie był najlepszy zważywszy na to, że kinomana nigdy ze mnie nie było, ale przecież od czasu do czasu coś sobie obejrzę, a wtedy mam ochotę podzielić się wrażeniami na blogu. Stąd dzisiaj powracam do Was z recenzją pewnego filmu, jednak historię, o której opowiada już znacie, bo dzisiejszy wpis będzie związany z moimi odczuciami po obejrzeniu "Love, Rosie".
   Nie tak dawno pisałam na blogu recenzję książki o powyższym tytule (jeśli nie czytaliście, wystarczy kliknąć tutaj), na podstawie której powstał film i właściwie na jego rzecz stworzono nowy wygląd graficzny lektury, a także tytuł (oryginalny brzmi: "Na końcu tęczy"). Wtedy też wspomniałam, że historia Rosie oraz Alexa tak bardzo mi się spodobała, że skuszę się na ekranizację. Nie jestem jednak do końca przekonana czy osoby, jakie kochają literaturę, powinny oglądać filmy na podstawie ukochanych książek, bo może się okazać, że... no cóż - ekranizacja okaże się totalną klapą. W przypadku "Love, Rosie" na ekranie - mam bardzo, ale to bardzo mieszane uczucia.

Czytaj dalej...

Bo czasami mnie samej brakowało tchu... czyli recenzja książki "Powód by oddychać."

Autor: Rebecca Donovan

Tytuł: Powód by oddychać

Seria: Oddechy (Tom I)

Wydawnictwo: Feeria
Liczba stron: 496

Ocena: 4.5/6

   Już od dawna książka "Powód by oddychać", którą napisała Rebecca Donovan stanowiła mojego pewnego rodzaju priorytet czytelniczy. Spotykając się na wielu blogach z różnymi recenzjami, z których większość była zdecydowanie na "tak", miałam ochotę jak najszybciej sięgnąć po tę książkę. Czas jednak tak sobie mijał, poprzez moją biblioteczkę przewinęła się jedna, druga i kolejna lektura, aż któregoś dnia w końcu zabrałam się za pierwszy tom z serii "Oddechy". Stąd dzisiaj chciałabym dokonać recenzji historii zawartej w tej książce, która zdecydowanie wzbudziła we mnie mieszane uczucia... Jak na początku nie do końca przemawiała i zastanawiałam się, co też tak bardzo mnie do niej przyciągało, tak stopniowo sprawiała, że nie mogłam się od niej oderwać, a gdy nadszedł koniec, jedyna myśl, jaka pojawiła się w mojej głowie to: "muszę jak najszybciej przeczytać drugą część - chociażby z czystej ciekawości, jak dalej potoczą się losy głównej bohaterki". To książka, która ma zarówno wiele zalet, jak i także wad - nie jest idealna, o czym świadczą te wymienione przeze mnie "mieszane uczucia", a jednak coś w niej sprawiło, że sięgnę po tę kolejną część - czemu nie.
    Życie Emmy przypomina swego rodzaju koszmar. Jej ojciec zmarł dawno temu, z kolei matka nie potrafiła poradzić sobie ze śmiercią męża, przez co popadła w alkoholizm... Ten fakt sprawił, że nie była w stanie odpowiednio zająć się wychowaniem córki, stąd dziewczyna trafiła do wujostwa. Jednak życie pod jedynym dachem z Carol - swoją ciotką, to najgorsza rzecz jaka mogła jej się przytrafić. Bowiem ta kobieta jest przepełniona ogromną nienawiścią do Emmy, chociaż tak naprawdę nie wiadomo dlaczego...

Czytaj dalej...

Książkowy wpis - czyli o ulubionych miejscach do czytania.

     To, że uwielbiam czytać chyba każdy z Was wie od dawna - zresztą dość często podkreślam to w różnych wpisach związanych z recenzjami... W sumie, jeśli o nie chodzi, to również pokazują, że czytanie pochłania sporo mojego wolnego czasu, gdyż coraz częściej się tutaj pojawiają (i pojawiać będą, spokojnie, już praktycznie kończę czytać pewną książkę i biorę się za kolejną). Często słyszę, jak ktoś pyta: "Kiedy znajdujesz czas na czytanie, skoro tak wiele innych obowiązków czeka?" No cóż - to dość proste. Wiadomo, że sporo mojego czasu pochłaniają studia (kochana matematyka), oprócz nich, innego rodzaju obowiązki. Jednak odpowiedź na powyższe pytanie znajduję dość łatwo: czytam, gdziekolwiek mogę i kiedy tylko mogę... Oczywiście nie licząc tych wolnych chwil, jakie spędzam w inny sposób (przykładowo ze znajomymi). 

      Dlatego też wpadł mi do głowy pomysł, by dzisiejszy wpis poświęcić tematyce książkowej, jednak co za tym idzie, opisowi paru miejsc, w których czytanie staje się przyjemniejsze (chociaż ta czynność sama w sobie jest świetna). Nie będzie to zbyt długa lista, ale pomyślałam - czy każdy mój wpis musi być długi? Czasami dobrze przeplatać chociażby te recenzje czy interpretacje, jakimiś krótszymi artykułami. Stąd - serdecznie zapraszam do zapoznania się z poniższą listą.

Czytaj dalej...

"Śmierć nic przecież nie znaczy. To, co nas łączyło, będzie trwać na zawsze." - czyli recenzja niesamowitej książki.

Autor: Nina George

Tytuł: Lawendowy pokój

Wydawnictwo: Otwarte

Liczba stron: 339

Ocena: 6/6

"Chciał, by poczuła nieskończoność, jaką oferują książki. Ich nigdy nie zabraknie. I nigdy nie przestaną kochać swojego czytelnika lub czytelniczki. Wobec wszelkiego, co nieobliczalne, są jedynym elementem, na którym można polegać. Wobec życia. Wobec miłości. Także po śmierci."

  Postanowiłam rozpocząć dzisiejszy wpis cytatem, pochodzącym z książki "Lawendowy pokój" autorstwa Niny George, który idealnie pasuje do kogoś, kto uwielbia, ba! kocha czytać. W końcu książka to przyjaciel, na którym można polegać kiedy żadne inne zajęcie aniżeli czytanie nie przychodzi nam do głowy w wolnym czasie. To także w jakimś stopniu cząstka nas samych, jeśli poddając się lekturze, tworzymy w swojej głowie daną fabułę. Jest to również przyjaciel, który albo pocieszy, albo pozwoli byśmy wylali tysiące łez - tych, które oczyszczą naszą duszę. W każdej historii zawarte jest coś innego: co bawi, wywołuje grozę, zaciekawia bądź wzrusza. Jednak wybiegam troszkę od tematu, którym jak nie trudno się domyślić będzie recenzja wyżej wymienionej książki - kolejnej, którą z pełną świadomością mogę dodać do swoich ulubionych. Gdyby krótko ująć o czym opowiada, to jedyne słowa, jakie w tym momencie nasuwają mi się na myśl to: życie i śmierć, cytując kolejny fragment: "Śmierć nic przecież nie znaczy. To, co nas łączyło, będzie trwać na zawsze."

Czytaj dalej...

Czasami dobrze jest gdzieś wyrzucić swoje frustracje... Czyli o tym, co mnie irytuje - ciąg dalszy 2.

"Ludzie często mówią, że ten świat jest chory. Nawet nie wiedzą jak bardzo."

     Myślę, że powyższy cytat idealnie rozpoczyna dzisiejszy wpis, w którym będzie trochę moich przemyśleń, jakie to nasunęły mi się ostatnim czasem. Można by rzec, że znowu wracamy do tego działu, w którym piszę o tym, co mnie irytuje. Wybrałam akurat takie, a nie inne zdanie o tym naszym świecie, bo tak naprawdę zaczęłam się głębiej nad tym zastanawiać... W końcu niejednokrotnie mówimy, że świat, w którym żyjemy zmierza donikąd, że jest po prostu chory ze swoimi dziwnymi zasadami nim rządzącymi. Ale wiecie, co jest w tym wszystkim najzabawniejsze? To my - ludzie - tworzymy ten świat, o którym później mówimy w taki sposób. Każdy jest niezadowolony z takiej czy innej rzeczy, a najłatwiej jest o tym mówić, gorzej - coś z tym zrobić. Gdyby jednak każdy zaczął od samego siebie, wtedy być może wszystko byłoby inaczej... Ale to w sumie całkiem dobry temat na coś dłuższego, chociaż o tym, że aby coś zmienić, należy zacząć od siebie, dość dużo już pisałam na blogu... Stąd nie chcę się powtarzać w kolejnym wpisie. Natomiast to, co zrobię, to przejdę do krótkiej listy rzeczy, jakie to mnie lekko irytują bądź po prostu zastanawiają. 

Czytaj dalej...