Strach niszczy nas od środka... Więc może by tak spróbować go okiełznać?

     Wiecie co, tak sobie myślę, że chyba dzisiaj znowu mam wieczór pełen przemyśleń... A w sumie wpisy związane z nimi są dobrą odskocznią od nadmiaru recenzji książkowych, których na blogu wiele (a swoją drogą czytam kolejną książkę, więc niebawem znowu opiszę swoje wrażenia po lekturze). Być może do tych przemyśleń troszkę zainspirował mnie początek właśnie tej książki, w którą obecnie się zagłębiam, a może to po prostu muzyka, jaka dzisiaj gra gdzieś w tle, bądź przypadkiem znalezione jakieś ciekawe zdanie w internecie… Jedno jest pewne – będzie to kolejny wpis z serii paru luźnych, może nieco chaotycznych, ale ostatecznie łączących się w spójną całość, przemyśleń, które dotyczyć będą głównie… strachu. Tak, właśnie. Jednej z emocji, która towarzyszy nam na każdym kroku, często spędza sen z powiek, sprawia, że zaczynamy analizować wszystko jeszcze bardziej, przez co te nasze wewnętrzne lęki się powiększają, a my zamiast sobie z nimi radzić, czasami za bardzo zamykamy się właśnie w tym świecie, skąd potem ciężko uciec… A strach zaczyna pociągać nas za sobą coraz bardziej na dno… Jednak żeby nie przedłużać tego mało pozytywnego wstępu, mam nadzieję, że tym wpisem uzmysłowię Wam, że strach co prawda stanowi nieodłączny element życia człowieka, bo nie wiadomo jak ktoś byłby odważny, któregoś dnia zacznie się bać – o siebie, swoje zdrowie, bądź również o życie kogoś bliskiego, ale mimo wszystko musimy spróbować w jakiś sposób go zwalczyć.

     Tak pokrótce „niby” zbaczając z głównego tematu… Rozpoczął się maturalny szał, stąd tak od razu życzę powodzenia wszystkim, którzy w tym roku przystępują do egzaminu dojrzałości. Co prawda, macie już za sobą język polski, ale chyba najbardziej przez wszystkich „uwielbiania” matematyka czeka… Nie stresujcie się, będzie dobrze, a ja trzymam mocno kciuki! W związku z tym natknęłam się dzisiaj na dość ciekawy post na facebook’u, w którym określono, że tak naprawdę „matura to bzdura, nic w porównaniu z późniejszym, dorosłym życiem.” I wiecie co? Wzięło mnie wtedy na pewne przemyślenia, które sobie tam skrupulatnie w komentarzu napisałam, a tutaj chętnie je powtórzę i rozwinę… Prawda jest taka, że w zależności od tego, na jakim etapie edukacji jesteśmy, takie są nasze lęki. Dziecko w szkole podstawowej boi się, że nie poradzi sobie z testem kompetencji, gimnazjaliści z kolei martwią się o te swoje testy, które często są przepustką do dobrego liceum bądź technikum. Maturzyści – no właśnie, w obecnej chwili ich zmartwieniem staje się egzamin dojrzałości… A jeśli ktoś zamarzy sobie studia i rozpocznie kolejne lata kształcenia, wtedy każda sesja wydawać się będzie „gorszą, trudniejszą, znowu napawającą lękiem w stylu: co, jeśli sobie nie poradzę, obleję egzaminy i wtedy te lata pójdą na marne, bądź będę musiała/musiał zapłacić za warunek, który nikomu się nie uśmiecha”. Szkoda, że tak naprawdę często nie zauważamy, że to faktycznie nic takiego w porównaniu z tym, co czeka nas w życiu. W danym momencie proste sytuacje, nie tylko te związane z edukacją, ale wszelkie inne wydają się być nie do pokonania, bądź napawają nas niewyobrażalnym lękiem, że coś się nie uda… A kiedy spojrzymy na to w kontekście całego tego, jakże kruchego, życia, to pestka, kolejna przeszkoda, jakaś trudność do przebrnięcia, ale to jeszcze nie jest poważny problem, który o wiele ciężej się rozwiązuje bądź nie rozwiązuje wcale. Życie samo w sobie dopiero nas doświadcza, stawia przed nami setki rzeczy, z jakimi musimy sobie poradzić, więc… wiecie, co? Nie warto się bać. Tak naprawdę niczego nie powinniśmy się lękać, o ile nie jest to już dramatyczna kłoda rzucona nam pod nogi, jakiej nie jesteśmy samodzielnie powstrzymać (różnego rodzaju choroby itp.). Wszystko jest do przejścia jeśli tylko chcemy. Musimy tylko wyrzucić ten lęk, który się pojawia i celowo niszczy nas nawet w momencie, kiedy jeszcze nie doświadczyliśmy jakiejś sytuacji. Snując przypuszczenia, co będzie, jeśli stanie się to czy tamto, albo co, jak akurat dana rzecz się nie uda, już na starcie wyniszczamy się psychicznie, co z kolei prowadzi potem do nieefektywnego działania. Aż nie sposób mi tutaj nie wrzucić cytatu z kochanego „Lawendowego pokoju”, że:

"Strach przemienia twoje ciało jak nieudolny rzeźbiarz doskonały kamień (...) tyle, że rzeźbi cię od środka i nie widać ani odprysków ani kolejnych obtłukiwanych warstw. A ty stajesz się wewnątrz coraz cieńszy i coraz bardziej niestabilny, aż nawet najdrobniejsza emocja jest w stanie powalić cię na kolana. Jeden serdeczny uścisk i już myślisz, że się rozpadasz i giniesz."

Tak właśnie działa ten strach – sprawia, że może na zewnątrz nie widać po nas tych „kolejnych, obtłukiwanych warstw”, lecz w głębi duszy czujemy, że wszystko jest w stanie sprawić, że rozpadniemy się na kawałki… Kiedy boimy się o kogoś nam bliskiego, najdrobniejsze rzeczy mogą wywołać jakiś nasz wybuch emocji – na ludzi wokół nas, na samych siebie… Kiedy pojawia się lęk, iż z czymś sobie nie poradzimy jest podobnie: „najdrobniejsza emocja jest w stanie powalić cię na kolana”. Więc spróbujmy okiełznać ten strach, chociaż wiem, że to nie jest łatwe. W szczególności wtedy, gdy nagle cały świat sypie się na głowę, ma się wrażenie, że nic dobrego nie zdarza się w konkretnym czasie, a jedyne co nam towarzyszy, to sytuacje napawające lękiem. Mimo wszystko, starajmy się jednak panować nad tym, czego się boimy, inaczej będzie tak, jak w tym pięknym, aczkolwiek nieco smutnym, cytacie… A tego chyba nie chcemy, prawda?

     Dlatego nie martwmy się na zapas, bo inaczej ten proces destrukcji zacznie się nawet wtedy, kiedy jeszcze nie spotka nas porażka, a co więcej – taki przedwczesny strach sprawi, że faktycznie sobie nie poradzimy, bo jak to się często mówi: „nerwy nas zjedzą”. Czasami trzeba spróbować w jakiś sposób wyłączyć te negatywne emocje. Może trzeba znaleźć jakiś środek, który pomoże się zrelaksować, zapomnieć na moment o wszelkich troskach, które tylko potęgują te nasze wewnętrzne lęki… Osobiście mi pomaga muzyka. Spokojna, z pozytywnym tekstem, sprawia, że na chwilę zapominam czego tak naprawdę się obawiam, zaczynam podchodzić do danej sprawy bardziej na luzie i wtedy – co dziwne – nagle wszystko się udaje. Gorzej ma się rzecz, jeśli chodzi o ten strach… o kogoś. Jednak wtedy staram się trzymać, bo nie mogę pokazywać danej osobie, że i ja się boję, ktoś musi pozostać silny, nawet jeśli to trudne.

     By już nie przedłużać tego wpisu, nie powtarzać się za bardzo, ujmę wszystko w jednym, takim podsumowującym zdaniu: wiem, że strach jest zawsze – o wiele rzeczy, o wielu ludzi, o nas samych. Jednak spróbujmy go zatrzymać, bądź w jakiś dziwny sposób się z nim zaprzyjaźnić, ale tak, by nie niszczył nas od środka, a jedynie był – obok, bo usunąć na zawsze się go nie da. Nie pozwólmy lękom, by „przemieniły nasze ciało, jak nieudolny rzeźbiarz doskonały kamień.”

    Niebawem znów postaram się coś tutaj napisać, pewnie będzie to recenzja kolejnej książki, jak już wspomniałam we wstępie. Natomiast dla Was, wstawiam tutaj jeszcze utwór jednego z polskich zespołów, jaki uwielbiam (i śmiem twierdzić, że Must Be The Music to jeden z niewielu programów, dzięki którym prawdziwe talenty opanowują w końcu świat polskiej muzyki – chociażby Besides, jak i poniższy, ukochany Lemon). Co więcej, ten kawałek właśnie w jakiś sposób mnie relaksuje, kiedy ten strach bierze górę. Stąd – miłego słuchania i trzymajcie się!