Niezwykle mieszane uczucia - czyli recenzja "450 stron".

Autor: Patrycja Gryciuk
Tytuł: 450 stron
Wydawnictwo: Czwarta Strona
Liczba stron: 416
Ocena: 4/6

"Słowa przychodzą i odchodzą. Ratują albo dręczą. Bywają pasjonujące. Słowa opisują to, co niekontrolowanie pojawia się i znika w życiu. Słowa są ważne."

    Kiedy po raz pierwszy zetknęłam się z twórczością Patrycji Gryciuk, sięgając po jej książkę "Plan", łączącą elementy romansu z powieścią sensacyjną byłam wręcz zauroczona tą historią. Nie mogłam się od niej oderwać, chcąc więcej i więcej. Styl Autorki przypadł mi wtedy bardzo do gustu i nie mogłam doczekać się innych jej książek. Stąd gdy tylko wszędzie zaczęła pojawiać się historia zatytułowana "450 stron" wiedziałam, że w końcu poświęcę czas na jej przeczytanie. Dzisiaj, będąc już po lekturze, mam niezwykle mieszane uczucia. W mojej głowie podczas całego procesu przekładania kolejnych kartek, pojawiała się irytacja pomieszana mimo wszystko z lekką fascynacją. Z jednej strony jestem lekko rozczarowana. Być może postawiłam tej książce zbyt wysoką poprzeczkę ze względu na niezwykle udany debiut, a może po prostu ta historia nie była tak dobra jak poprzednia. Z drugiej strony coś jednak w tym wszystkim mnie tknęło i wzbudziło w końcu pozytywne odczucia. Jednak po kolei...

    Główną bohaterką "450 stron" jest znana pisarka - Wiktoria Moreau. Właściwie ta kobieta to mistrzyni kryminału, chociaż jej droga, by stać się sławną nie była taka łatwa. Kiedy zrozumiała, że kocha pisać i chce tworzyć, zdała sobie jednocześnie sprawę z faktu, iż wydanie własnej książki nie jest czymś, co da się załatwić "ot, tak". Jednak udało jej się osiągnąć sukces, a wkrótce miała zostać wydana jej najnowsza powieść zatytułowana "Na dnie". No właśnie - miała, gdyż okazuje się, że parę tygodni przed premierą,  autorka dostaje pozew o zniesławienie, jakoby przedstawiała pewną firmę w złym świetle... Okazuje się, że ktoś zmienił w jej książce jedną nazwę, która sprawiła mnóstwo komplikacji. Co gorsze, Nowy Jork opanowany został przez serię zabójstw, identycznych wręcz do opisanych w innej powieści - "Trupy w rzece Hudson" napisanej przez niejakiego Larsa Washingtona, bardzo podobnej tematycznie do "Na dnie". Wiktoria zostaje wplątana w serię wydarzeń, które zmienią jej życie - podobnie jak spotkanie niejakiego Mackenziego Stanforda... Jak dalej potoczą się losy autorki? Kto popełnia tak straszne zbrodnie i jaki ma motyw? Co z tym wszystkim ma wspólnego książka "Na dnie"? Odpowiedzi na te wszystkie pytania znajdziecie oczywiście jeśli sięgnięcie po historię stworzoną przez Patrycję Gryciuk.
     Szczerze powiedziawszy nie mam pojęcia od czego zacząć - czy od tego, co mi się podobało, czy tych wątków, jakie kompletnie do mnie nie trafiły. Tak mieszanych uczuć w stosunku do jakiejś książki nie miałam już dawno. Okej, może zacznę jednak od negatywów, by potem jakoś je osłodzić. Wiem, że ta książka jest połączeniem kryminału z romansem, ale zerkając na okładkę i to porównanie do Harlana Cobena to lekka przesada. O wiele więcej było tam ciągłych uczuć, ochów i achów, jak to miłość jest wspaniała, aniżeli tych zagadek, które miały budować napięcie. Osobiście uwielbiam romanse, nie mam do nich zastrzeżeń, a wręcz przeciwnie, tylko wiecie co? Ten wątek miłosny jakoś do mnie nie przemówił. Nie chodzi nawet o tę różnicę wieku jaka dzieliła bohaterów, czyli Wiktorię i Stanforda, bo ona nic, a nic mi nie przeszkadzała. Miałam tylko wrażenie, że Autorka chyba pomyliła te liczby, bo zdecydowanie to mężczyzna zachowywał się dojrzale, a kobieta mimo swojego wieku, miałam wrażenie, że jest jak jakaś nastolatka, która po raz pierwszy zobaczyła obiekt swoich westchnień i nie wie jak go zdobyć. W dodatku to jej ciągłe podkreślanie, jak to Stanford jest seksowny, wspaniały, wręcz boski, doprowadzało mnie do irytacji. Okej, rozumiem, że musiał być przystojny, opiekuńczy i tym podobnie, skoro zaimponował głównej bohaterce, ale bez przesady - ileż można pisać jak to jest idealny i wręcz bez wad? Pod tym względem ta książka bardzo mnie zawiodła i w porównaniu do wątku miłosnego w "Planie", ten w "450 stronach" nie przypadł mi do gustu. 

    Jeśli natomiast chodzi o plusy, nadal bardzo podoba mi się styl Patrycji Gryciuk. Ogólnie rzecz biorąc język jakim dysponuje sprawia, że niezwykle przyjemnie się go czyta i przez całą książkę przeszłam bardzo szybko. Jak wątek miłosny niekoniecznie mi się spodobał, tak akurat pod względem tego wątku kryminalnego, książka była dobra, nawet  bardzo. Pomysł na fabułę, te wszystkie morderstwa i powiązanie ich z dziełem niejakiego Larsa - podobało mi się i aż żałuję, że nie było tego aż tyle w tej całej książce. Pojawiły się niekontrolowane zwroty akcji, które momentami nieźle mnie zszokowały. Szczególnie ostatnie sto stron stało pod wielkim znakiem zapytania i przyznam się szczerze, że czytałam je z zapartym tchem śledząc, co będzie dalej. Powiem także, że nie domyśliłabym się niektórych faktów, jak chociażby tego, kto zmienił tekst książki "Na dnie" - a jednak uzasadnienie, jakie Autorka przedstawiła, w związku z tą postacią, było świetne i nie pozostawiło żadnych "ale". Również ciekawym zabiegiem, jaki wykorzystała Patrycja Gryciuk, było rozpoczynanie niektórych rozdziałów fragmentami pochodzącymi niby z tej wydanej przez Larsa książki, czyli "Trupy w rzece Hudson". Niektóre były szokujące, nieco wręcz brutalne, a jednak pasowały do poszczególnych rozdziałów. No i oczywiście samo zakończenie książki uratowało tak naprawdę moje odczucia, bo było właśnie takie, jakie sama chciałabym, żeby było. Co więcej, ostatnia już strona dodała nieco uroku tej całej historii. 

    Natomiast skupiając swoją uwagę na bohaterach, uważam, że autorka wykreowała ciekawe postaci, ale nie mogłam się do nich przekonać. Najbardziej jednak smutne jest, kiedy główna bohaterka nie przekonuje... Bo wybaczcie fani tej książki, wybacz sama Autorko, jeśli kiedykolwiek przeczytasz moją recenzję - nie polubiłam Wiktorii. Próbowałam, naprawdę, ale niestety zbyt wiele irytacji we mnie wzbudzała, aniżeli pozytywnych odczuć. Już samo jej początkowe podejście do życia, do wielu ważnych uczuć, do macierzyństwa itd. nie działało na jej plus i zniechęciło mnie do tej bohaterki. Dodając do tego te zachowania rodem jak nastolatka, to kompletna katastrofa... No ale dobrze - żeby nie było tak wrednie i w ogóle, to pod koniec książki, nieco się zmieniła i może gdyby ta historia miała jeszcze więcej stron, to a nuż bym się do niej przekonała. Polubiłam natomiast Stanforda - bo cechował się właśnie taką dojrzałością, jak na swój wiek. Również ciekawą postacią był pewien Stewart, gdyż jego kreacja pokazywała, jak ciężko jest się wybić na rynku wydawniczym, lecz czasami wszystko jest możliwe i marzenia mogą się spełniać. Natomiast mimo wszystko, najciekawszą postacią jak dla mnie była Maria Ortega - policjantka niezwykle zdeterminowana i chcąca osiągać sukces w swojej pracy. 

     Podsumowując, książka "450 stron" nie była jakaś bardzo zła, ale niestety przyniosła mi nieco rozczarowań. Próbowałam nie zwracać uwagi na wcześniejsze różne opinie, lecz nie uszło mojej uwadze, że były albo całkowicie pozytywne, albo wręcz przeciwnie. Widocznie tę książkę trzeba pokochać lub znienawidzić... Jednak w moim przypadku jest to raczej sympatia połączona z lekką irytacją i rozczarowaniem - przede wszystkim wątkiem miłosnym, bo akurat kryminalne wstawki bardzo mi się podobały. Na pewno jednak nie skreślę twórczości Patrycji Gryciuk, bo za bardzo ją polubiłam po "Planie" i liczę tylko na to, że kolejna jej książka będzie tak samo dobra, jak debiut i nie przyniesie mi mieszanych uczuć, jak to było w przypadku "450 stron". Natomiast czy polecam przeczytanie? Jeśli już spotkaliście się z twórczością tej Autorki, to jak najbardziej jest to pozycja obowiązkowa, natomiast jeśli byłaby to pierwsza książka, po jaką sięgacie - tutaj wybór pozostawię już Wam, chociaż mimo wszystko polecam, bo w końcu każdy ma swój gust i a nuż Was "450 stron" zafascynuje w stu procentach. 

    Niebawem znów coś tutaj napiszę, właściwie to zaczynam czytanie książek, które dotarły do mnie od Wydawnictwa IUVI (zdjęcia mogliście zobaczyć na fanpage'u), stąd szykują się kolejne recenzje. Również sporo przemyśleń pojawia się w mojej głowie, stąd może i jakiś felieton się pojawi. Póki co - trzymajcie się!

Zdjęcie okładki znalezione: tutaj.