Czy przeznaczenie naprawdę istnieje? - czyli recenzja książki "Szczęściarz".

Autor: Nicholas Sparks
Tytuł: Szczęściarz
Wydawnictwo: Albatros
Liczba stron: 407
Ocena: 5/6

"Czasem rzeczy najzwyklejsze, kiedy się je dzieli z właściwymi ludźmi - bywają niezwykłe..."

     Uwielbiam historie tworzone przez Nicholasa Sparksa, ale o tym już dobrze wiecie, bo chyba przy każdej recenzji jakiejś jego książki, powtarzam te same słowa. Jednak jest to silniejsze ode mnie, gdyż rzeczywiście co do romansów, ten autor po prostu skradł moje serce już dawno temu, gdy po raz pierwszy zetknęłam się z jego twórczością. Jednak wciąż pozostaje wiele jego książek, których nie miałam okazji przeczytać. Jedną z nich był właśnie "Szczęściarz". Czaiłam się na nią już od dawna, ale za każdym razem coś nie wychodziło - a to nie ma w bibliotece, a to znowu zatraciłam się w obowiązkach i nie mam czasu czytać, a bo znowu stwierdziłam, że poczytam jednak coś innego... I tak to mijało, rzecz jasna, do czasu. Postanowiłam sobie, że w tym roku w końcu sięgnę po "Szczęściarza" i nie żałuję. Muszę przyznać, że kolejna historia stworzona przez Sparksa niezmiernie mi się podobała, chociaż... doszukałam się kilku małych minusików. Jednak to właściwie nic w porównaniu z tym, jak cudownie ta historia umiliła mi ostatnie dni. Ale wszystko po kolei...
     Logan Thibault - główny bohater tej książki, to człowiek, który wydawać by się mogło, że jest urodzonym szczęściarzem. Przez wiele lat służył w piechocie morskiej, walcząc również w Iranie, lecz mimo mnóstwa niebezpieczeństw, los go oszczędził. Wszystko to przypisuje (właściwie głównie za namową przyjaciela Victora) znalezionemu, pewnego razu, zdjęciu uśmiechniętej kobiety. Ma wrażenie, że odkąd trzyma go przy sobie, jest bezpieczny. Stąd też, po zakończeniu służby, mając jedynie tę jedną fotografię, postanawia wraz z towarzyszącym mu psem - Zeusem - przemierzyć kraj w poszukiwaniu tej pięknej kobiety, czując, że musi się jej jakoś odwdzięczyć... Los sprowadza go do Hampton w Karolinie Północnej. Jak się okazuje, Beth - bo tak na imię tajemniczej kobiecie ze zdjęcia - to rozwódka, wychowująca dziesięcioletniego syna, skonfliktowana ze swoim były mężem, Keithem. Jak zatem potoczą się losy Thibaulta? Czy dane będzie mu bliżej poznać Beth? Co z fotografią - czy Logan postanowi ją zatrzymać czy jednak uzna za stosowne oddanie jej właścicielce? I czy przeznaczenie naprawdę istnieje? Odpowiedzi na te, jak i wiele innych pytań, znajdziecie oczywiście sięgając po powyższą książkę.
     Muszę przyznać, że od samego początku ta historia mnie wciągnęła, ale właściwie się nie dziwię, bo styl Nicholasa Sparksa jest niezwykle przyjemny i lekki sprawiając, że każdą jego książkę pochłania się w mgnieniu oka. Mimo że to Thibault odgrywa największą rolę w tej powieści, to jednak trzeba wspomnieć, że również Beth, jak i jej były mąż Keith, mają tutaj spore znaczenie. Widoczne jest to już w samych rozdziałach, gdzie każdy został zatytułowany odpowiednim imieniem bądź nazwiskiem. Ten zabieg mi się spodobał, bo mogłam dowiedzieć się nieco więcej o poszczególnych bohaterach. Sama historia jest niezwykle przyjemna, lecz tutaj, ten mały minusik stanowi jej nierealność. Przyznajmy się szczerze, kto w normalnym świecie, byłby w stanie przejść prawie cały kraj, poszukując kobiety widzianej na zdjęciu? Nawet jeśli faktycznie ta fotografia byłaby naszym szczęśliwym talizmanem, to jednak realność historii stworzonej przez Sparksa jest bardzo, bardzo mała. Z drugiej strony stanowi to też swego rodzaju plusik (czyli chyba zneutralizowałam właśnie postawiony przed chwilą minus). Otóż pozwala czytelnikowi przenieść się w świat wyobraźni, na chwilę oderwać od szarej rzeczywistości i sprawić, że jedyne co się otrzyma, to chwila relaksu. Jako, że na ogół jestem realistką, to jednak czasami bywam marzycielką, więc przyznam się szczerze, że nierealność tej historii niby mi wadziła, lecz z drugiej strony była niezwykle urocza. Mimo wszystko, ta powieść naprawdę mnie urzekła, bo nie licząc, wspomnianej już, historii odbiegającej nieco od rzeczywistości, to praktycznie wszystko w tej książce pokazuje to nasze ludzkie życie... Począwszy od tego, jak często musimy dokonywać różnych wyborów - i jak się okazuje - nie zawsze są one trafne, poprzez zwykłe oczywistości, takie jak los nie zawsze bywa kolorowy, rzucając nam kłody pod nogi, a skończywszy na tym, iż mimo wszystko, każdy z nas stara się tak ułożyć swoje życie, by było po prostu szczęśliwe. Dlatego też, "Szczęściarz" zdecydowanie należy do moich ulubionych historii stworzonych przez Nicholasa Sparksa.
     To, co działa na plus, to przede wszystkim bohaterowie. Autor kolejny raz mnie nie zawiódł, tworząc ciekawe postacie, o indywidualnych cechach charakteru, czasami niezwykle barwnych. Oczywiście polubiłam Logana Thibaulta, bo jak tutaj było go nie polubić? Był niezwykle opiekuńczy, a jednocześnie surowo doświadczony przez życie, charakteryzował się odwagą i poświęceniem tak, że zawsze wiedział jak zareagować na daną sytuację. Moją sympatię zyskała również Beth, jawiąca się jako kobieta niezwykle silna, o czym świadczył fakt, że samotnie wychowywała syna (nie licząc jego krótkich, weekendowych odwiedzin u ojca). A jeśli już o nim mowa, to Ben był dla mnie przezabawnym, inteligentnym dzieckiem, którego nie sposób było nie polubić. Również Nana - babka Beth - była niezwykle pozytywną postacią, szczególnie pod względem swoich różnych tekstów, które momentami wywoływały duży uśmiech na mojej twarzy. Nie mogłam się jednak przekonać - i tego ostatecznie nie zrobiłam - do Keitha. Ten człowiek doprowadzał mnie do szału, dosłownie. Chcecie przykład typowego macho, który naprawdę jest wciąż niedojrzałym psychicznie mężczyzną, myślącym że wszystko mu wolno, bo wychowywał się w bardzo wpływowej rodzinie? Otóż spójrzcie na Keitha i wszystko jasne!
     Stąd też, swoją przygodę z książką Sparksa, zaliczam do udanych. Mimo tego małego minusika (który jak wspomniałam był też małym plusikiem), spodobała mi się ta historia. Przyczepiłabym się jedynie może od tego, że oprócz małego epizodu, nie odczułam aż tak sporej emocjonalności, jaka biłaby od tej historii.  Jednak tak czy siak, chętnie kiedyś do niej powrócę, natomiast teraz podzielę się z Wami ciekawymi fragmentami.

• "Kiedy ktoś jest wyjątkowy wiesz o tym prędzej, niż się spodziewasz. Poznajesz to instynktownie i masz pewność, że cokolwiek się stanie, już nigdy nie będzie kogoś takiego jak on."
• "Dziwne, kiedy się pomyśli, jak nieoczekiwane zwroty potrafi przybierać ludzkie życie."

     Tym oto akcentem, przechodzę do końca tej recenzji, jednocześnie polecając Wam sięgnięcie po tę książkę. Czyta się ją niezwykle szybko oraz stanowi świetne oderwanie od rzeczywistości, szczególnie podczas jakiegoś jesiennego wieczoru.

    Niebawem znów się odezwę - raczej również z recenzją, bo wykorzystuję ostatnie tygodnie wakacji na to, by nadrobić jak najwięcej zaległości czytelniczych. Póki co - trzymajcie się! 

Zdjęcie okładki znalezione: tutaj.