Przemyślenia, a może frustracje? - czyli krótki wpis o tym, co mnie irytuje...

   Wybaczcie, że nastąpił pewnego rodzaju zastój jeśli chodzi o wpisy na blogu, ale jak poinformowałam na fanpage'u, nie miałam przez kilka dni dostępu do internetu. Teraz natomiast wracam z czymś nowym, a właściwie z notką pisaną nieco pod wpływem impulsu... Co prawda powinny się pojawić dwa zaległe tagi książkowe - ale obiecuję, że w przyszłym tygodniu się za to zabiorę. Podobnie jeśli chodzi o recenzje książek, nowa pojawi się pewnie po weekendzie. Natomiast dzisiejszy wpis jest czymś z serii przemyśleń, a może nawet dosadniej powiedziawszy - z cyklu o tym, co mnie irytuje. Są takie chwile, kiedy nawet nie tyle złość, co swego rodzaju smutek ogarnia człowieka sprawiając, że musi to z siebie wyrzucić, by na duszy zrobiło się nieco lżej... Może ten wpis nie będzie wybitnie długi, bo i sama dzisiaj jestem nieco zabiegana, a i spać czasami trzeba, szczególnie gdy wstaje się wcześnie rano... Dlatego też zapraszam Was serdecznie do przeczytania dwóch, dość krótkich punktów mówiących o tym, co doprowadza mnie do szału.

1. Pamiętanie tylko tego, co złe

     Przyznam się do czegoś - jestem pamiętliwa i to bardzo. Zarówno jeśli chodzi o te pozytywne rzeczy, jak i te... mniej wesołe. Jednak irytuje mnie niezmiernie, kiedy ludzie pamiętają tylko to, co złe i w momencie, kiedy są sfrustrowani, wypominają właśnie to, czym kiedyś im zawiniliśmy. Wtedy to odchodzą na bok wszelkie szczęśliwe chwile, jakie dana osoba z nami spędziła, a pojawiają się tylko płynące z ust wyrzuty. To niezwykle smutne tak naprawdę, że w przypływie gniewu jedyne co potrafimy, to wspominać czyjeś błędy. Sama przyznaję się, iż zdarzało mi się przez tą swoją pamiętliwość, powiedzieć coś raniącego drugą osobę właśnie w przypływie gniewu czy jakiegoś złego impulsu. Jednak postanowiłam być bardziej opanowana, bo wiem, że przecież każda relacja niesie ze sobą zarówno pozytywne momenty, jak i te mniej szczęśliwe, a mimo to nie można skupiać się tylko na tych złych rzeczach.

     Wiecie, to po prostu boli, kiedy powiedzmy, przyjaźni się z kimś dobre ponad dziesięć lat, a w pewnym momencie coś poróżnia te dwie osoby i cóż... Z czasem nie dość, że stają się dla siebie obce, to kiedy dojdzie między tymi ludźmi do konfliktu, wtedy sypią się jedynie brudy, nic więcej. Gdzieś odchodzą wspomnienia, że przecież tak świetnie spędzaliśmy czas. No bo po co o tym myśleć, jak lepiej jest wrzeszczeć na siebie wzajemnie, mówiąc o rzeczach, które miały miejsce dawno temu i czasami nie do końca tak, jak ktoś uważa (ale pamiętajmy - każdy ma swoją wersję zdarzeń)... Szkoda, że tak jest. Jednak nigdy nie jest przecież za późno, żeby się dogadać, tylko pamiętajcie - nie wypominajcie ludziom jedynie ich błędów, a w Waszej głowie niech tli się myśl, że tyle ciekawych chwil razem spędziliście.

2. Ubarwianie prawdy

     Ten drugi punkt tak naprawdę nawiązuje poniekąd do pierwszego - bo cóż, nie cierpię kiedy ktoś przysłowiowo "odwraca kota ogonem". Jestem w stanie zrozumieć naprawdę wiele - okej, też popełniam błędy, mogłam coś zrobić nie tak w przeszłości, ale kiedy ktoś zarzuca mi coś, czego nie było, to wybaczcie słownictwo, ale szlag mnie trafia. Jednak to, też jak wspomniałam wyżej, jest związane z faktem, że każda ze stron ma swoje zdanie i własną wersję zdarzeń. Jednak jeśli jestem przekonana, że było dokładnie tak, jak to zapamiętałam, a dana osoba przedstawia mi to z całkowicie innej strony robiąc ze mnie winowajczynię, to cóż, nie mam siły i ręce mi po prostu opadają. No dosłownie mam ochotę uderzyć głową w ścianę, chociaż nie wiem czy na pewno swoją... Ale to tak w formie mało śmiesznego żartu. ;)

     Tak czy siak, serio, zastanawiajmy się (kieruję to także do siebie) dwa razy, zanim stwierdzimy, że coś było na pewno tak, a nie inaczej, bo jeśli próbujemy przedstawić daną sytuację tak, jak nam odpowiada, a nie tak, jak to właśnie było, to cóż - nie dziwmy się wtedy, że ktoś traci do nas cierpliwość. Stąd - bądźmy wiarygodni i nie ubarwiajmy wydarzeń, a wszelkie relacje będą zgodne. 

     To już wszystko jeśli chodzi o dzisiejszy wpis, pisany dosłownie w kilka minut i tak jakoś pod wpływem chwili. Myślę jednak, że stanowi ciekawe oderwanie od tej tematyki typowo książkowej. W końcu co za dużo, to niezdrowo, stąd czasami zamiast recenzji, musi pojawić się coś innego.
     Natomiast tak jak napisałam we wstępie, niebawem znów się odezwę, nadrabiając jednak ten czytelniczy świat zarówno recenzjami, jak i tagami książkowymi. Póki co - trzymajcie się!