Krótka opowieść o Życiu...

     Ostatnio nie miałam za bardzo czasu, ale także i głowy do pisania… Jednak dzisiaj postanowiłam odezwać się na blogu, co prawda nie z obiecaną kolejną recenzją (książkę nadal czytam, na szczęście niemoc czytelnicza minęła, więc teraz pójdzie już z górki), a z bardzo krótką opowieścią o życiu. Ten pomysł nagle pojawił się w moich myślach i postanowiłam przenieść go na papier. Zainspirowało mnie do tego wiele wydarzeń, jakie ciągle gdzieś przewijają się zarówno w życiu moim, ludzi, którzy mnie otaczają, a także w naszym po prostu wielkim świecie, w miejscach, których może nie znam, w życiu osób mi obcych. Wszyscy bowiem podlegamy czemuś, co zwie się „Życiem”, chociaż jego ścieżka jest indywidualna dla każdego z nas, to jednak poddaje nas ono tym samym próbom, tak samo rzuca nam kłody pod nogi, bądź też ofiaruje nam chwile radości. Ta opowieść w dużej mierze będzie pokazywać ciemną stronę Życia, dlatego obrazek obok wydał mi się tak adekwatny do tematu (poza tym gdy go zobaczyłam, jeszcze bardziej zainspirowałam się by napisać tę krótką opowieść). Jednak postarałam się, by mimo wszystko oprócz tego mroku, dodać nieco blasku w te kilka zdań. Zatem, by już nie przedłużać, zapraszam do przeczytania poniższej opowieści.

*** 

"Życie i jego pionki"

     Było raz sobie Życie, czyli postać niezwykle ciekawa, bowiem uwielbiała stawiać ludzi – swoje pionki -  przed rożnymi wyborami, a także zaskakiwać ich w najmniej spodziewanych momentach. Ta postać charakteryzowała się także tym, że z jednej strony, wspomniani już wyżej ludzie kochali to Życie, a z drugiej bardzo często je nienawidzili. Wszystko jednak zależało od tego, jaki był aktualny kaprys naszego głównego bohatera. Jeśli Życie miało dobry humor, wtedy pionki również były szczęśliwe – wszystko im się układało, każdy dzień mijał tak, jak powinien, wszelkie wybory były trafne, krótko mówiąc: wręcz utopia. Jednak kiedy Życie się rozwścieczyło, niszczyło wszystko na drodze ludzi… Nagle spadało na nich same zło świata, popełniali kolejne błędy, byli zmuszeni przeskakiwać kolejne przeszkody i to, czy udało im się je przezwyciężyć do momentu, gdy Życie znowu osiągnęło swój dobry nastrój, zależało tylko od nich.

    Jeżeli ludzie postanowili obrócić się ku asystentowi Życia zwanemu Optymizmem – wtedy każda przeszkoda, mimo że się pojawiała, była do przejścia, gdyż włączali oni wtedy pozytywne myślenie i czekali, aż po tej burzy, wyjdzie słynne słońce. Wtedy powracali do swojego codziennego stanu, w którym wszystko wydawało się możliwe i cieszyli się każdym kolejnym dniem, w którym Życie już nie wystawiało ich na próbę. Jednak gorzej było z tymi drugimi, którzy sprzymierzyli się z Pesymizmem. Nękani koszmarami, ciągle analizując wszystko wokół, zatracali się w tych nieszczęściach i kiedy w końcu, jakimś cudem, udało się im z nich wyjść, strach pozostał gdzieś głęboko w głowie. Powrót do codzienności przerażał ich całkowicie, gdyż ciągle w ich myślach pojawiały się pytania: „kiedy znowu spotka mnie coś złego?”, „o nie, a co, jeśli i z tym sobie nie poradzę?” – nawet jeśli dane zadanie, jakie mieli do wykonania było wręcz trywialne.

    Tym, co jeszcze charakteryzowało Życie był fakt, że nie rozdzielało ono zarówno sukcesów, jak i nieszczęść po równo. Jednym dawało więcej tych pierwszych, lecz wtedy zdawało sobie sprawę, że aby osiągnąć stan równowagi, drugim musi dać więcej nutki negatywnych momentów. Oczywiście wszystko odbywało się losowo, toteż nic dziwnego, że często do uszu głównego bohatera tej opowieści, docierały przykre słowa „och, Życie – czemu jesteś tak niesprawiedliwe?”. Wtedy – Życie tknięte nieco wyrzutami sumienia – starało się poprawić sytuacje swoich pionków, lecz będąc roztargnione, bardzo szybko o tym zapominało i znów wszystko odbywało się w sposób losowy.

    Co więcej, Życie bardzo często lubiło robić sobie żarty ze swoich pionków. Dawało im jakiś czas radości, by później odebrać go dwukrotnie. „No bo przecież” – myślało sobie nasze Życie – „jak się bawić, to się bawić”, nie przejmując się faktem, że ludzi to poczucie humoru doprowadzało często do skrajnych stanów emocjonalnych. Jednak Życie śmiało się w twarz swoich poddanych, bo w końcu to od niego zależały ich losy. Stąd czuło się władcze i niepokonane, niezważające na to, czy wszyscy ludzie są szczęśliwi i czy czują pożądaną sprawiedliwość, jednak do czasu…

     Aż któregoś dnia, Życie musiało stawić czoła swojemu największemu wrogowi – Śmierci. Była to bezwzględna postać, która nie zważała na nic, nie bawiła się w podchody z ludźmi, a przychodziła znienacka, sprawiając, że żaden jej pionek nie znał dnia ani godziny, kiedy będzie musiał się z nią zmierzyć. Życie wystraszyło się niezwykle, bowiem nie wiedziało czego może się spodziewać. Jednak Śmierć najspokojniej w świecie oznajmiła naszemu głównemu bohaterowi, że wbrew dotychczasowemu myśleniu – to nie on jeden jest panem tych wszystkich pionków –  a również i Śmierć ma wiele do powiedzenia o losie biednych ludzi… Od tej chwili Życie wiedziało, że nie ma wyjścia – musi współpracować ze swoim wrogiem, inaczej pionki zaczną znikać coraz szybciej, a tego Życie, lubiące bawić się ludźmi, wcale, a wcale nie chciało.

    Tak więc od momentu, gdy Życie i Śmierć po raz pierwszy się spotkały, ludzie zauważyli, że na każdego z nich nadejdzie czas, w dodatku tak niezwykle nieprzewidywalny… I mimo iż niejednokrotnie Życie doprowadzało ich do furii, nakazując im walczyć z mnóstwem przeciwności losu, tak jednak z każdym dniem zaczęli doceniać je coraz bardziej – zarówno jego plusy, jak i minusy. Wiedzieli bowiem, że wbrew wszelkim kaprysom Życia, które wystawiało ich często na próbę, tak naprawdę to jemu zawdzięczają swoje ciągłe istnienie. Dlatego celebrowali każdą chwilę, którą mogli dzielić z bliskimi i mimo czasami gorszych dni, dziękowali Życiu, że wciąż mogą oddychać pełną piersią…

    A wtedy to nasze Życie, gdy poczuło się docenione, miało co prawda świadomość, że nie może każdemu ze swoich pionków dawać jedynie samych radosnych chwil, a nadal musi co jakiś czas wystawiać je na próbę – by uczynić tych ludzi silniejszymi w starciu z jego wrogiem – Śmiercią… Jednak od tego też momentu, gdy Życie poczuło, iż ludzie je doceniają, zaczęło jeszcze mocniej toczyć i cały czas toczy walkę ze Śmiercią o istnienie każdego człowieka…

 *** 

    Tym oto akcentem kończę powoli dzisiejszy wpis, a wraz z nim tę krótką opowieść o Życiu… Może to określenie nas, ludzi, jako jego pionki, nie było do końca piękne, jednak w jakiś sposób mi tutaj pasowało, dlatego, że przecież często to nasze życie wystawia nas na różne próby, zmusza do podejmowania decyzji, które nie zawsze są trafne, sprawia, że stajemy przed wieloma wyborami i czasami się mylimy… A jednak to Życie wbrew pozorom jest piękne, dając nam możliwość po prostu bycia, a wraz z nią, przebywania w gronie osób, które kochamy, z którymi się przyjaźnimy… Dlatego doceniajmy nasze życie, póki ono jest, doceniajmy ludzi wokół nas, bo nigdy nie wiadomo co nas czeka i jaki dzień będzie tym ostatnim. Stąd Życie – bywasz wredne i uciążliwe, ale mimo wszystko, kocham Cię.

    Niebawem znów się odezwę, może już z recenzją (właściwie to oby!), bo ten zastój czytelniczy zdecydowanie mi się nie podobał, a przecież tyle cudownych książek czeka. Póki co – trzymajcie się! 

Zdjęcie znalezione: tutaj.