Mimo wszystko, czasami naprawdę "Chce się żyć" - czyli recenzja emocjonalnej książki.

Autor: Maciej Pieprzyca
Tytuł: Chce się żyć
Wydawnictwo: W.A.B
Liczba stron: 256
Ocena: 5.5/6

     Nie jestem przyzwyczajona do oglądania filmów, a kiedy już to robię, zdarza się to bardzo rzadko. Na ogół zresztą, jeśli dana ekranizacja powstała na podstawie książki, wyznaję zasadę, że najpierw czytam, a potem oglądam. Jednak w tym przypadku było inaczej. Któregoś wieczoru natknęłam się na film "Chce się żyć", który swoją emocjonalnością (i świetną grą aktorską Dawida Ogrodnika) sprawił, że nie mogłam się od niego oderwać. Stąd też wiedząc, że powstał na podstawie książki, która swoja drogą oparta jest na autentycznych wydarzeniach, nie wahałam się ani chwili, by po nią sięgnąć. Udało mi się ją dorwać w bibliotece, dlatego też poświęciłam kilka dni na poznanie historii opisanej w książce "Chce się żyć" autorstwa Macieja Pieprzycy. To wspaniała opowieść poruszająca poważne problemy, a jednak napisana w sposób humorystyczny, który sprawia, że pochłania się ją w mgnieniu oka.

     Głównym bohaterem, jak również narratorem w całej tej książce, jest Mateusz Rosiński. Przyszedł on na świat w 1981 roku. Po pewnym czasie zdiagnozowano u niego porażenie mózgowe, nie dając rodzicom żadnych nadziei na to, że chłopiec może rozwijać się intelektualnie. Mimo to, Mateusz rozumie wszystko, co się wokół niego dzieje i chociaż próbuje za wszelką cenę powiedzieć o tym światu, przez wiele lat jest traktowany jak roślina. Obserwuje więc jak dorasta jego rodzeństwo, jak zmienia się sytuacja w Polsce na przestrzeni lat i cały czas usilnie chce powiadomić wszystkich, że nie jest rośliną, a myślącym człowiekiem, jedynie z ułomnym ciałem... Stąd też wszystko opisuje z dystansem i autoironią, wiedząc, że nikt tak naprawdę nie chce go zrozumieć. Jednak sytuacja zmienia się w dniu, gdy w końcu ktoś zauważa sygnały wysyłane przez Mateusza, a on sam czuje, że w tym momencie naprawdę "chce się żyć".

     Sama nie wiem od czego zacząć ocenę tej książki, ale wiem jedno - jest świetna. To historia, jak wspomniałam we wstępie, która porusza poważny problem, a jednak pisana jest w sposób nieco humorystyczny. Mateusz zdaje sobie sprawę z faktu, że otoczenie go nie rozumie i chociaż usilnie chce wykrzyczeć światu, że jest inaczej, to przez wiele, wiele lat nikt tak naprawdę nie wie, o co mu chodzi. Tak naprawdę to książka, w której sporo miejsca autor poświęcił różnego rodzaju relacjom. Główny bohater nie do każdego czuł sympatię. Przede wszystkim kochał swoją mamę, która przez długi czas wierzyła, że jej syn jest sprawny intelektualnie, lecz również była zbywana przez lekarzy za swoją teorię, iż wie, że gdy do niego mówi, on to rozumie. Również jego tata, mimo swoich niektórych wad, starał się robić co w jego mocy, by uszczęśliwić synka. Bardzo dobry dla Mateusza był również jego brat Tomek, natomiast tego samego nie można było powiedzieć o siostrze Matyldzie... Oprócz tych relacji pomiędzy rodzeństwem czy też rodzice - syn, sporo tutaj o przyjaźni, ale również miłości... Bo przecież każdy człowiek bez względu na to, czy sprawny fizycznie czy też nie, przeżywa swoje pierwsze zauroczenia.

     Co więcej, autor wykonał kawał naprawdę dobrej roboty jeśli chodzi o opis innych chorych osób, kiedy tak poświęca uwagę jednemu z ośrodków, w którym także przebywał Mateusz. Pokazał on bowiem, że mimo iż czasami ktoś cierpi na jakąś chorobę, to również ma swoje marzenia, jak i talenty (wiele dzieci potrafiło wspaniale rysować, tańczyć czy też recytować). Ostatecznie jednak to, co przede wszystkim działa na plus, jest emocjonalność bijąca od tej historii. Kiedy tak czyta się losy Mateusza, opowiadane przez niego samego, to trafia do czytelnika ogrom emocji wysyłanych przez głównego bohatera: począwszy od dystansu do siebie i poczucia humoru, poprzez gniew na życie, które zapisało taki, a nie inny scenariusz, aż ostatecznie niektóre fragmenty naprawdę potrafią wzruszyć czytelnika... Piękna historia, nic dodać, nic ująć.

     Jeśli chodzi o bohaterów, oczywiście nie dało się nie polubić Mateusza. Mimo tego, że los wyznaczył mu takie życie, a nie inne, on się nie poddawał. Wiedział, że nie jest rośliną, która kompletnie nie myśli i usilnie próbował powiedzieć o tym innym. Nawet gdy to się nie udawało, on nadal walczył, aż w końcu dopiął swego. Oczywiście moją sympatię zyskał także brat głównego bohatera, jego mama, ale również pani Jola, która odegrała sporą rolę w jego życiu. Natomiast do końca nie przekonała mnie Matylda, jaką to niby rozumiałam - też chciała coś znaczyć dla rodziców, a ciągle spychana była na bok, ale mimo wszystko zachowywała się momentami okropnie dla swojego brata. 

      Przechodząc już powoli do końca tej recenzji, chciałabym jeszcze zacytować trzy, krótkie fragmenty, które zapadły mi w pamięci:

• "Noc. Siedzę przy oknie i patrzę w gwiazdy. Ludzie od zawsze patrzyli w niebo i zadawali sobie pytanie, co jest tam na górze i jak działa. Mówią, że z gwiazd można wyczytać całe życie. Poznać przeszłość i przyszłość. Bo gwiazdy są na początku wszystkiego. Po nocy zawsze jest dzień. A potem noc, i znowu dzień, i noc. Jak ta dzisiaj. Pełna gwiazd." (pierwszy akapit tej książki, który od razu utwierdził mnie w przekonaniu, że będzie to dobra historia.)
• "Z tą miłością to lepiej nie zaczynać, skoro zabija. Potem o tym zapomniałem, miałem z nią do czynienia. I tego żałowałem."
• "Powroty są osobliwe. Niby wszystko takie samo, ale coś nie pasuje i uświadamiasz sobie, że ty się zmieniłeś."

       Mam nadzieję, że zachęciłam Was do zapoznania się z tą historią. Myślę, że warto mówić głośno o takich sprawach, bo często tak się zdarza, że ludzie nie akceptują tych, którym los wyznaczył cięższą drogę życia. Mówią o nich (jak chociażby lekarze w tej książce) "wybryki natury", a przecież to także ludzie, co z tego, że czasami żyją we własnym świecie czy też nie są do końca sprawni fizycznie? Każdy jest człowiekiem. Nie zapominajmy o tym. 

      Niebawem znów się odezwę, z pewnością z kolejnym tagiem książkowym, a później z przedpremierową recenzją pewnej książki. Póki co - trzymajcie się!

Zdjęcie okładki znalezione: tutaj.