Czy warto pomagać? I jak to jest z tym, że człowiek zmienia się pod wpływem towarzystwa? - czyli kilka luźnych przemyśleń.

     Dawno na blogu nie pojawiło się nic z serii tych moich luźnych przemyśleń. Jednak sporo się ich ostatnio nazbierało, dlatego też postanowiłam, że dzisiaj podzielę się z Wami kilkoma sprawami, jakie zaprzątają moje myśli. Czasami do tych wpisów inspirują mnie konkretne wydarzenia bądź ludzie, lecz równie często to moje własne, że tak to ujmę, "rozkminy", jakie mimowolnie pojawiają się w głowie. Tym razem chcę poruszyć dwa tematy, które wiążą się z zadanymi w tytule pytaniami. Stąd też, by nie przedłużać tego wstępu, zapraszam do przeczytania poniższych punktów. 

1. Jak to jest z tym pomaganiem?

Zatłoczony autobus. Jednym z wejść chce wsiąść starsza kobieta ze sporą torbą w ręku. Ciężko jej wyjść po schodach, a autobus zaraz ruszy. Wszyscy stojący zaraz przy tych drzwiach, udają, że tego nie widzą. Aż nagle pewien obcokrajowiec łapie panią za ręka i ciągnie ku górze, pomagając jej jednocześnie usiąść na swoim dotychczasowym miejscu. Co więcej, ten sam człowiek bierze od niej bilet i przepycha się do kasownika, po czym wraca uśmiechnięty do starszej kobiety, która z ogromną wdzięcznością śle ku niemu słowa podziękowania. I nieważne, że nie rozumieją się wzajemnie (on nie zna polskiego, pani z kolei angielskiego) - wystarczy jeden uśmiech, by wiedzieć, że dla niego nie był to żaden problem, z kolei pani cieszy się, że istnieją jeszcze ludzie, jacy potrafią tak po prostu komuś pomóc.

     Mogłabym rzec, że powyższa, krótka sytuacja jest czystym wymysłem mojego mózgu. Jednak nie, Moi Drodzy. Osobiście widziałam to wydarzenie i zapewne sama robiłabym za tego wspomnianego człowieka, gdyby nie fakt, że uprzedził mnie, próbującą się przepchać przez tłum ludzi. Ale wiecie co? To było naprawdę inspirujące. Pokazało, że wbrew pozorom istnieją osoby, które nie będą tylko biernie się czemuś przyglądać, a pomogą, jeśli zajdzie taka potrzeba. 

    Jednak jak to jest z tym pomaganiem? Cóż, altruizm towarzyszy nam od zawsze. U jednych jest on niewielki, kiedy inni mają go aż za dużo. Wtedy z kolei pojawia się tzw. "syndrom zbawiciela", który też nie zawsze działa na korzyć. Więc czy warto pomagać? Osobiście uważam, że jak najbardziej, ale bez przesady. Z natury jestem osobą dosyć empatyczną i jeśli tylko widzę, iż ktoś ma problem, staram się pomóc mu go rozwiązać. Podobnie, w tak banalnych, codziennych sytuacjach, nie mam zawahań chociażby przed tym, by pomóc starszej osobie ponieść zakupy widząc, jak się z nimi męczy. Ale równie dobrze wiem, że nie można przesadzić. Często nadmierne pomaganie innym, niszczy nas samych. Łatwo jest przekroczyć tę granicę, a później okazuje się, że nie usłyszymy nawet zwykłego "dziękuję", a zamiast tego otrzymamy burę za to, że niby przez nasze doradzanie, nic nie wyszło  tak, jak powinno. Niestety, ale my, ludzie, mamy skłonność do obwiniania wszystkich, tylko nie siebie samych. Dlatego by nie zderzyć się z przykrą rzeczywistością, że de facto dana sytuacja miała miejsce, bo my o niej tak zdecydowaliśmy, wolimy twierdzić, iż to z powodu sugestii osoby trzeciej postanowiliśmy zrobić coś tak, a nie inaczej. 

     Stąd też, jeśli chodzi o pomaganie, wyznaję zasadę, że trzeba znaleźć ten tzw. "złoty środek". Często można komuś pomóc w bardzo prosty sposób sprawiając, że dzień takiego człowieka od razu stanie się lepszy, a na jego twarzy pojawi się uśmiech. Ale jednocześnie nie powinniśmy być zbyt dużymi altruistami, bo okaże się, że przyniesie nam to mnóstwo przykrych słów usłyszanych od innych. To z kolei zaboli, bo przecież chcieliśmy dobrze, czyż nie? Dlatego nie bójmy się pomagać, ale róbmy to też z głową, a nie na siłę. Jeśli ktoś będzie potrzebował naszej rady czy pomocy, na pewno zwróci się do nas z taką prośbą. 

2. "Kto z kim przystaje, takim się staje" - czy aby na pewno?

     Ostatnio jakoś tak spędzając sobie wieczór przy melancholijnych utworach, zaczęłam zastanawiać się nad tym powiedzeniem. Myślałam sobie, jak to jest ze mną - wiecie, czy pod wpływem towarzystwa, w którym się znajduję, zmieniam jakieś własne cechy. Jednocześnie rozważałam, jakby to było, gdybym parę lat wcześniej np. zaprzyjaźniła się z kimś innym. Czy wtedy stałabym się całkowicie odmiennym człowiekiem, niż jestem teraz? A może to nie chodzi o fakt, że towarzystwo wpływa na nasze zachowanie i zmianę osobowości, bo ona nigdy się nie zmienia, tylko to my otaczamy się ludźmi podobnymi do nas? Mnóstwo pytań, tak niewiele odpowiedzi. 

     Ostatecznie doszłam do wniosku, że nie ma co gdybać, co by było, jakbym parę lat wcześniej spędzała czas z kimś innym, bądź np. obecnie przebywała usilnie z taką, a nie inną osobą. Widocznie tak miało być i była to moja dobrowolna decyzja. Dlatego chyba bardziej skłaniam się ku temu, że moja osobowość pozostaje niezmienna, tylko to ja odkrywam z każdym kolejnym dniem, miesiącem czy rokiem, jakieś nowe jej cechy. Być może dzięki przebywaniu w takim, a nie innym towarzystwie, nagle zauważam, że jestem bardziej sarkastyczna niż myślałam, czy też potrafię mieć większy dystans do wszystkiego, niż mi się wydawało. To tylko suche przykłady, niekoniecznie w stu procentach odnoszące się do mnie samej. Chodzi mi jedynie o fakt, że raczej ludzie, jacy pojawiają się w naszym życiu, nie robią tego "ot, tak". To my decydujemy, czy spędzanie z nimi czasu sprawia, że czujemy się dobrze czy może wręcz przeciwnie - a wtedy przecież odcinamy się od takich znajomości i zostajemy przy tych "dobrych". 

      Jednak w pewnym sensie mam wrażenie, że jest odrobina prawdy w powyższym powiedzeniu. Czasami pod wpływem osoby, na której bardzo nam zależy, potrafimy nieznacznie się zmienić. Wtedy to staramy się przede wszystkim stać się lepszymi dla takiego człowieka. Im więcej przebywamy w danym towarzystwie, tym bardziej, że tak to ujmę, przesiąkamy cechami, które do tej pory nie były w nas aż tak widoczne. Często też zapominamy o takich, jakie irytują to nasze towarzystwo. Dlatego też z jednej strony, uważam, że w większości przypadków sami decydujemy o tym, z kim chcemy spędzać czas, a z drugiej strony, często mimowolnie pod wpływem innych, my sami się zmieniamy. Najważniejsze jednak, by nie stało się to na gorsze - bo jeśli zaczniemy staczać się na pewne dno, gubiąc własne wartości, zatracimy samych siebie. 

     To już wszystko, jeśli chodzi o dzisiejsze, krótkie przemyślenia. Zapowiadałam je od dawna, stąd postanowiłam w końcu wcielić je w życie. Natomiast te dwa tematy nasunęły mi się na myśl mimowolnie. Pierwszy zainspirowany prawdziwą sytuacją, z kolei drugi jakoś tak wytworzył się w mojej głowie. Ciekawi mnie zatem teraz, jak Wy odpowiedzielibyście na zadane w tytule tego wpisu pytania. Czekam na Wasze sugestie! :) 

    Niebawem na blogu pojawią się kolejne recenzje książek, muzyczny wpis oraz prawdopodobnie kolejna porcja cytatów własnych. Piszę, póki mogę, bo wiem, że kwiecień i maj nie będzie już tak produktywny tutaj, na blogu. Póki co - trzymajcie się!