Cmentarz Zapomnianych Książek zaprasza ponownie - recenzja "Gry Anioła"

"-Źle pan wygląda - zawyrokował.
-Niestrawność - odparłem.

-A co panu zaszkodziło?

-Życie."

Autor: Carlos Ruiz Zafon
Tytuł: Gra Anioła
Wydawnictwo: Muza SA
Liczba stron: 512
Ocena: 6/6

     Jakiś czas temu, a w zasadzie już całkiem spory, miałam okazję zapoznać się z piórem Carlosa Ruiza Zafona. Czytając jego "Cień wiatru" byłam urzeczona historią, jaką przedstawił, na tyle, że postanowiłam sięgnąć po kolejny tytuł z serii Cmentarza Zapomnianych Książek. Niestety dopiero w tym miesiącu znalazłam wystarczającą ilość czasu, by zapoznać się z "Grą Anioła".Czytałam ją długo, bo pewnie ponad tydzień, co jednak wynikało w dużej mierze z faktu, że kilkakrotnie odkładałam ją ze względu na egzemplarze recenzenckie, jakie miały swoje pierwszeństwo. Jednak ostatnie dwieście stron pochłonęłam raptem w jeden wieczór, nie mogąc z wyjść z podziwu. Jak dla mnie Zafon to geniusz. Wspaniały, mający specyficzny styl i sprawiający, że czytelnik odrywa się od rzeczywistości - taki właśnie jest ten autor. 

     Głównym bohaterem, tudzież narratorem całej powieści jest młody pisarz David Martin. Mężczyzna ten ma niezaprzeczalny talent, który docenia przede wszystkim jego przyjaciel - Vidal. Dzięki jego wstawiennictwu, wydawnictwo, w którym do tej pory David pełnił niejako rolę chłopca na posyłki, postanawia dać mu szansę na publikowanie własnych dzieł. Wkrótce pisarz zmienia wydawnictwo, gdzie również ma za zadanie napisanie książki. Początkowo wydawać by się mogło, że pójdzie mu to świetnie, lecz zaczyna powoli tracić wenę, co potęgowane jest jeszcze niespełnionym uczuciem do kobiety imieniem Crisitna. Na domiar złego wkrótce okazuje się, że zdrowie Davida pozostawia wiele do życzenia i śmierć zbliża się ku niemu nieuchronnie. Dziwnym trafem nagle na jego drodze pojawia się tajemniczy wydawca - Andreas Corelli, który proponuje mu zagadkową współpracę... Młody pisarz nie widząc dla siebie większych nadziei, postanawia zaryzykować i podjąć się zadania, nie wiedząc wówczas jak wiele mrocznych wydarzeń zawładnie jego życiem... Jak zatem potoczą się losy Davida? Czego dotyczyć będzie książka, jaką zlecił mu Corelli? I czy pisarz zrozumie, w jaką zagadkę został wplątany? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie sięgając po "Grę Anioła".
         Wiele mogłabym pisać o stylu, jakim posługuje się autor, ale mam wrażenie, że żadne słowa nie oddadzą tak naprawdę jego kunsztu literackiego. Nie wiem, naprawdę nie wiem, jak on to robi, ale gdy tylko zaczynam czytać jakąkolwiek jego powieść, od razu przenoszę się do innego świata, a klimat, jaki mi towarzyszy jest tak pełen dziwnej tajemnicy i momentami wręcz niepokoju, że aż czuję dreszcze na własnym ciele. Kiedy tylko zagłębiałam się w historii przedstawionej na kartach "Gry Anioła", w myślach znajdowałam się w tej Barcelonie, pełnej mnóstwo niesamowitych, ale też momentami przyprawiającymi o ciarki, miejsc. Wraz z bohaterem odkrywałam wszelkie zagadki, jakie pojawiły się na jego drodze i z niezwykłym zaangażowaniem śledziłam jego własne decyzje i poczynania. Właściwie zanim zaczęłam czytać tę powieść, miałam ogromną nadzieję, że podobnie jak w przypadku "Cienia wiatru" dostanę w szczególności ten niezwykły klimat, już nawet nie wspominając o świetnie wykreowanych bohaterach i tym, że tak naprawdę nie wiem, do jakiej kategorii powinnam zaliczyć tę książkę. Najlepsze jest właśnie to, że się nie zawiodłam, a wręcz wszelkie moje oczekiwania zostały całkowicie zaspokojone. Tak dobrze skonstruowaną fabułę, jaka kolejnymi wydarzeniami tylko bardziej wprowadza czytelnika w dezorientację, by ostatecznie uświadomić, że wszystko było oczywiste, mógł stworzyć tylko Zafon. Dla mnie to geniusz, jeden z lepszych pisarzy i tym samym moich ulubionych.
        Tak naprawdę, jak już wspomniałam, nie do końca jestem pewna, do jakiej kategorii powinnam wrzucić tę książkę. Na pewno jest to w pewnym sensie powieść sensacyjna, pełna kryminalnych zagadek, mnóstwa drastycznych wydarzeń, a w tym zagadkowych morderstw, ale jednocześnie to opowieść posiadająca jak dla mnie jakiś element fantastyki. Do tego wpleciony wątek miłosny sprawia, że całość to swego rodzaju misz - masz, ale taki, od którego nie jest się w stanie oderwać. Oczywiście ponownie pojawia się motyw Cmentarza Zapomnianych Książek. Co ciekawsze, jeżeli do tej pory nie mieliście styczności z tą serią, polecam Wam zacząć właśnie od "Gry Anioła", bo tak naprawdę to jest dla mnie tom pierwszy, a nie tak jak to zazwyczaj się czyta gdzieś na portalach czytelniczych, że jest on tomem drugim. Chociaż co prawda nie ma to znaczenia, w jakiej kolejności sięga się po te książki (o czym zapewniają już słowa wstępu), to właśnie w tej następuje wzmianka o Daniele Sempere, który jest z kolei głównym bohaterem "Cienia wiatru". Co więcej, ponownie ta książka uświadamia człowiekowi wiele faktów. Pokazuje, jak wspaniałe jest czytanie i że każda, nawet ta zapomniana lektura, w odpowiednim czasie odnajdzie swojego czytelnika. To także historia o tym, jak łatwo można zagubić się we własnym życiu, a mimo to nawet jeżeli momentami traci się sens istnienia, to w głowie wciąż pozostaje myśl, że warto żyć. To jednocześnie opowieść o sile prawdziwej przyjaźni, jak również miłości - często tej bolesnej i niespełnionej. Wszystko to okute z kolei tajemnicą sprawia, że "Gra Anioła" to po prostu genialna lektura.
        Bohaterowie zostali wykreowani niezwykle ciekawie, ale Zafon ma to do siebie, że jego postaci po prostu mają specyficzne cechy i często niezły charakterek. Sam David to bardzo intrygujących pisarz, chociaż momentami zagubiony, to jednocześnie pełen sarkazmu względem świata i ludzi. Myślę, że bez wątpienia znaleźlibyśmy wspólny język. Bardzo polubiłam także Isabellę - przyjaciółkę Davida - która potrafiła dążyć do własnych celów i pełna lojalności troszczyła się o swoich przyjaciół. Sam Andreas Corelli budził natomiast od samego początku sprzeczne uczucia, wśród których przeważała jego niepokojąca tajemniczość. Pojawia się tutaj też księgarz Sempere - jednak to nie ten sam, co w "Cieniu wiatru", a do czynienia mamy w zasadzie z dziadkiem Daniela. Dlatego też wspomniałam, że "Gra Anioła" pełni tutaj tak naprawdę rolę pierwszego tomu. Krótko mówiąc, autor ponownie stworzył niebanalnych bohaterów, z jakimi można było się zżyć.
        Podsumowując, "Gra Anioła" to lektura godna uwagi. Myślę, że ktokolwiek do tej pory miał możliwość zapoznać się z piórem Zafona, wie, że nie pożałuje sięgając po inne jego książki. Mnie samej natomiast pozostało teraz zapoznać się z ostatnią już historią z cyklu Cmentarza Zapomnianych Książek.
         Niedługo znów pojawią się nowe teksty - być może jeszcze chociaż jedna recenzja. Dziwnym trafem niepokoi mnie fakt, że w tym miesiącu wszystkie książki są przeze mnie wręcz wychwalane... Ale cóż, widocznie trafiam na same dobre, wartościowe lektury. Póki co - trzymajcie się!