Dlaczego to robicie, blogerzy? - czyli trochę luźnych (i pełnych frustracji) przemyśleń.

     Jest niedziela, czyli ten dzień tygodnia, który najczęściej kojarzy mi się ze spędzaniem czasu w dowolny sposób. No, okej - na ogół to nie wychodzi do końca tak, jak mogłoby być, bo najczęściej jestem zawalona mnóstwem nauki. Jednak tym razem postanowiłam zrobić sobie krótkie wolne od obowiązków. Pomyślałam sobie więc, że nadrobię zaległości czytelnicze na wielu blogach, jakie chętnie obserwuję, jak również może znajdę inne, ciekawe miejsca w sieci, w których do tej pory nie byłam. Oczywiście rundka po tych odwiedzanych przeze mnie blogach poszła szybko i bardzo przyjemnie - w końcu nie klikam tego magicznego "obserwuj", jeśli dany blog mi się nie podoba. Natomiast kryzys zaczął się w momencie, gdy jak napisałam wcześniej, chciałam odnaleźć te strony, których jeszcze nie udało mi się poznać. To było niezwykle bolesne doświadczenie, ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło - zainspirowało mnie to bowiem do dzisiejszego wpisu. 

     Otóż na jednej z grup na facebook'u postanowiłam poprosić o linki do blogów o tematyce, jaka najbardziej by mnie interesowała, czyli jak łatwo się domyślić: głównie recenzje oraz właśnie felietony, różnego rodzaju przemyślenia. Podkreśliłam jednak, że pragnę znaleźć takie blogi, gdzie te teksty będą dłuższe niż pięć zdań i przede wszystkim pisane poprawną polszczyzną. No i oczywiście rozpętała się burza, a moje ręce całkowicie opadły... 

1. Po co tyle zdjęć - się pytam? Po co? 

     Fenomen, jakiego do tej pory nie potrafię do końca zrozumieć, czyli mnóstwo zdjęć w każdym wpisie. Dosłownie - KAŻDYM. Ale nie, nie, Moi Drodzy, nie mam tutaj nie myśli tych fotografii, które odzwierciedlają poruszany w artykule wpis, idealnie się w niego wtapiając i wręcz powiedziałabym, że bardziej go upiększając. Chodzi o te zdjęcia, które nic nie wnoszą do tematu, a rzekłabym, że mnie osobiście od razu odrzucają od takiego bloga. Zauważyłam jednak, że ten, jak to ujęłam, fenomen, tyczy się w szczególności blogów prowadzonych przez nastolatki. Nie, nie lubię generalizować, rzadko to robię, ale taki właśnie wniosek narzucił się od razu w mojej głowie po przejrzeniu tych wszelkich linków, że głównie to właśnie nastoletnie blogerki przewodzą temu fenomenowi.

     Co więcej, naprawdę nie raz jest to trochę przykre. Wchodzę sobie na blog, na którym według autorki mam znaleźć ciekawe przemyślenia, a kiedy to robię, czuję wręcz jakby ktoś wylał mi na głowę kubeł zimnej wody. Czasami nawet te artykuły są ciekawe, napisane w poprawny sposób oraz poruszają jakiś tam istotny problem. Jednak kiedy pod tekstem widzę zdjęcia tej osoby, które nijak nie pasują do całego artykułu, często są robione w przypadkowym miejscu bądź to te słynne selfie, to od razu sprawia, że mówię takiemu blogowi: "żegnaj".

      Dlatego może zastanówcie się czasami, że takie wrzucanie tysiąca zdjęć, które nie pasują w żaden sposób do poruszanych przez Was w artykule spraw, wcale nie przyciąga czytelników, a wręcz ich odrzuca. No, chyba, że są to osoby pokroju Was - to wtedy nie wątpię, że te zdjęcia ani trochę im nie przeszkadzają. Osobiście szukam czegoś ambitniejszego. ;)

2. Poprawna polszczyzna - czy aż tak trudno ją stosować?

     Nie jestem nieomylna, wiem o tym doskonale. Sama pewnie niejednokrotnie popełniam jakieś drobne błędy - czy to językowe, stylistyczne i pewnie nawet interpunkcyjne się znajdą. Ale mimo wszystko staram się by jednak na moim blogu wszelkie teksty były dopracowane. Czytam je przed publikacją co najmniej jeszcze jeden raz, poprawiając potencjalne błędy, zmieniając niektóre słowa - krótko mówiąc: robiąc wszystko, by swoim wpisem nie narobić sobie niepotrzebnego wstydu i nie zdenerwować własnych czytelników. 

     Kiedy natomiast wchodzę na blog, gdzie już na wstępie zostaję uraczona błędami ortograficznymi jeden po drugim, to moje oczy mają ochotę płakać - dosłownie. Szczególnie, gdy proszę na tej grupie, w tym swoim cholernie krótkim tekście o blogi PISANE POPRAWNĄ POLSZCZYZNĄ. Mam wtedy wrażenie, że ludzie tak naprawdę gdy widzą słowa "poczytam blogi..." nie czytają dalej, a wrzucają bezmyślnie link do siebie. Nie, nie lubię tego, nawet bardzo. 

    Stąd jeśli już decydujecie się na pisanie, to róbcie to dobrze, a przynajmniej w taki sposób, by czytelnik chciał do Was wrócić, a nie wręcz przeciwnie - uciec w popłochu po zobaczeniu ilości błędów, przez które kaleczony jest nasz piękny język. Naprawdę to nie jest takie trudne, by przeanalizować swój tekst jeszcze raz tylko po to, by upewnić się, że nie ma w nim zbyt wielu powtórzeń, a przede wszystkim ortografów. To zajmuje dosłownie dziesięć minut - przy długiej ilości tekstu (wiem to z własnego doświadczenia). 

3. Tekst wyjustowany, to dobry tekst - nie zapominajcie o tym! 

     W tym punkcie będzie już krótko, zwięźle i na temat. Jak głosi sam jego tytuł: dobry tekst to ten, który jest wyjustowany czyli wyrównany od lewej do prawej, a nie jednostronnie. To samo tyczy się wyśrodkowania: nie, taki tekst nie jest dobry. 

    Zauważyłam, że wielu blogerów popełnia ten błąd i ja sama początkowo wchodząc w świat blogosfery również go popełniałam. Przyznam się szczerze, że to aż tak bardzo mnie nie razi, gdy dany artykuł jest dobry i napisany poprawnie pod względem językowym, ale jednak moje oczy zdecydowanie wolą, gdy tekst jest wyjustowany. Po prostu lepiej się to czyta i wygląda to bardziej profesjonalnie.

    Dlatego też, pomyślcie o tym, Drodzy Blogerzy - bo to raptem jedno kliknięcie na odpowiednią ikonkę, a tekst od razu staje się lepszy dla oczu czytelnika, który na pewno nie raz do Was powróci. 

     Przechodząc już powoli do końca tego wpisu, w którym nieco wyrzuciłam swoją frustrację, nie mogę też powiedzieć, że ta rundka po blogach okazała się całkowitą klapą. Wśród wielu irytujących linków (tak, dokładnie tych, jakie zainspirowały mnie do napisania tego postu), znalazłam też blogi ciekawe, które z czystym sercem chętnie będę odwiedzać i czytać. W końcu nawet pośród całkowitego nieładu, można odnaleźć te prawdziwe perełki. 

     Niebawem znów coś dla Was napiszę - co prawda mam jeszcze trochę obowiązków do wypełnienia na przełomie najbliższych dwóch tygodni, jednak postaram się je pogodzić z pisaniem nowych artykułów, a szykuję się ich kilka... W tym na pewno niedługo będzie recenzja "Szklanego miecza", od którego nie mogę się wręcz oderwać. Póki co - trzymajcie się!