Ostatnia już podróż do Argentyny - recenzja książki "W krainie wodospadów".

Autor: Sofia Caspari
Tytuł: W krainie wodospadów
Wydawnictwo: Otwarte
Liczba stron: 495
Ocena: -5/6

     Po przeczytaniu świetnych kryminałów, postanowiłam powrócić znowu do swojej domowej biblioteczki i sięgnąć po książkę, jaka od pewnego czasu czekała na swoją kolej. Mając do czynienia z poprzednimi tomami Sagi Argentyńskiej, którą napisała Sofia Caspari, nie sposób było nie przenieść się kolejny raz do Ameryki Południowej, tym razem w książce "W krainie wodospadów". Muszę przyznać, że obawiałam się sięgnięcia po ostatnią część, głównie dlatego, że najbardziej porwał mnie pierwszy tom, kiedy drugi już lekko nudził, chociaż nadal pozostawał w tym samym klimacie. Stąd zastanawiałam się, czy być może nie będzie tutaj tendencji spadkowej co do mojego zainteresowania trylogią... Jednak na szczęście, również ta część spełniła swoje podstawowe zadanie - przeniosła mnie znowu na kilka chwil do tej gorącej Argentyny. 

        Podobnie jak w przypadku drugiego tomu, pojawia się nowa historia, lecz towarzyszy jej także nawiązanie do poprzednich części. W dalszym ciągu czytelnik spotyka się z rodziną Anny i Juliusa oraz Victorii i Pedro. Tym razem jednak pojawia się kolejne pokolenie - wnuki obu małżeństw. Aurora - wnuczka Anny to dziewczyna, która mimo młodego wieku ma swoje marzenie: chce zostać lekarką. Oprócz ciągłej nauki, w jej życiu pojawia się też wiele innych sytuacji, w tym pierwsze zauroczenia, chociaż nie zawsze szczęśliwe. Jak zatem dalej potoczą się jej losy? Z kolei córka Victorii, Estella w końcu, po wielu nieudanych próbach, zachodzi w ciążę. Czeka z niecierpliwością na moment, gdy jej dziecko w końcu pojawi się na świecie. Jednak okazuje się, że poród jest dla niej śmiertelny. Marco - jej mąż - nie może pogodzić się ze stratą żony i nie jest w stanie patrzeć na własne dziecko widząc w nim osobę, jaka odebrała mu ukochaną. Czy zmieni swoją postawę i stanie się ostatecznie dobrym ojcem? Z kolei Clarissa - nowa postać tej książki - w tragicznych okolicznościach traci swojego męża. Na pomoc przychodzi jej miejscowy lekarz, Robert, jednak wkrótce okazuje się, że obydwoje muszą uciekać z rodzinnego miasta... Jak więc potoczą się ich losy? Czy między nimi obudzi się jakieś uczucie? I jakie niebezpieczeństwo im grozi? Odpowiedzi na wszelkie te pytania znajdziecie oczywiście w książce Sofii Caspari. 

      Nie stawiałam tej lekturze żadnych poprzeczek. Może częściowo dlatego, by się nie rozczarować, a częściowo po to, by móc ją przeczytać sobie "ot, tak" dla zrelaksowania. Jak już wspomniałam, spełniła ona jednak swoje podstawowe zadanie - dzięki niej w wyobraźni przeniosłam się po raz kolejny do Argentyny. Trzeba przyznać, że co jak co, ale autorka stworzyła niezwykle klimatyczną sagę, którą pochłania się w mgnieniu oka czując się dokładnie tak, jakby kroczyło się tuż obok bohaterów. Co prawda, sporo można zarzucić tej części - to, że jest niezwykle przewidywalna i praktycznie większości wydarzeń domyśliłam się bez trudno, czy też to, że jest to raczej dosyć banalna książka. Jednak mimo wszystko, spodobało mi się w niej to, że bije od tych wszystkich historii ogromna ilość jakiegoś ciepła. Być może jest tak dlatego, że Sofia Caspari stworzyła po prostu ciekawą sagę rodzinną. W swojej książce pokazuje więc, jak ważne są więzi pomiędzy członkami rodziny i że to dzięki nim stajemy się takimi, a nie innymi ludźmi. Jednocześnie uświadamia czym jest prawdziwa przyjaźń oraz pokazuje pełnię miłości i towarzyszącej jej namiętności. Oprócz tego, to kolejne ukazanie Argentyny na przełomie XIX i XX wieku z całymi jej zaletami i wadami oraz wszelkimi różnicami społecznymi. Widać więc, że z jednej strony mamy bogate rody, a z drugiej - rodziny mieszkające w slumsach. Co więcej, autorka posługuje się bardzo przyjemny w odbiorze językiem - jest jednocześnie prosty, ale momentami pełen przemyśleń, lecz przede wszystkim świetnie opisuje wszelkie miejsca. Cieszę się, że sięgnęłam po tę książkę, bo stanowiła ona idealne dopełnienie poprzednich tomów i była po prostu przyjemną lekturą na ostatnio towarzyszące mi deszczowe popołudnia. Myślę, że jeżeli poznaliście twórczość Sofii Casparii w poprzednich częściach, to powinniście sięgnąć po ostatni - nie zawiedziecie się. 

       Bohaterowie zostali przedstawieni całkiem ciekawie. Co prawda, niektórzy nieco bawili mnie swoim postępowaniem i momentami śmiałam się sama do siebie, że czuję się tak, jakbym czytała swego rodzaju telenowelę. Jednak pojawiły się też bardziej barwne postacie czy też takie, jakie zachowywały się w moim odczuciu całkiem realistycznie. Najbardziej polubiłam chyba Aurorę i wszelkie wydarzenia, jakie miały miejsce w jej życiu śledziłam z największym zainteresowaniem. Natomiast Clarissa i cała fabuła skupiona wokół tej postaci była dla mnie dosyć bezbarwna - czytałam, bo czytałam, ale bez większego zainteresowania. Stąd bohaterowie byli różnorodni - pojawiły się mocniejsze, ale i słabsze charaktery.

          Podsumowując, była to przyjemna książka i polubiłam ją przede wszystkim za klimat, jaki ze sobą niosła oraz dobrze stworzoną sagę rodzinną. Co więcej, nie sposób nie wspomnieć o oprawie graficznej - wszystkie trzy tomy Sagi Argentyńskiej są po prostu przepiękne i aż miło trzymać je w ręku, przekładając kolejne strony. Stąd też, jeżeli macie ochotę sięgnąć po coś niezobowiązującego, idealnego na wakacyjny czas, to ta książka będzie dla Was. Jednak zastrzegam, że to zdecydowanie kobieca literatura - myślę, że mężczyźni mieliby problem w odnalezieniu się w tych wszystkich historiach (bez urazy, Panowie. :D). 

          Niebawem odezwę się z kolejnymi recenzjami, ale też być może innymi tekstami. Obmyślam też jakieś nowości do wprowadzenia na blogu, więc zobaczymy, co z tego wyjdzie. Póki co - trzymajcie się!